1993- 1996
Historie van RTC “De Bidon” – Deel 1 – 1993 – 1996
Het tijdbeeld van de midden jaren ‘90
Voor onze zuiderburen is 1993 een dramatisch jaar met het zeer plotseling overlijden van koning Boudewijn, die door zijn broer Albert wordt opgevolgd. Een grote omwenteling vindt een jaar later plaats in Zuid Afrika, waar de apartheid wordt afgezworen en Nelson Mandela wordt vrijgelaten van Robbeneiland en tot de eerste zwarte president wordt gekozen. Zeer dramatisch is datzelfde jaar de genocide in Ruanda, die een miljoen levens kost. Voor Nederland is 1995 een spannend jaar door de dreigende overstroming van de grote rivieren. Hierbij moet een groot gedeelte van de Betuwe geheel ontruimd worden, een gigantische operatie waarbij alle mensen en alle dieren moeten worden verplaatst. In militair opzicht vallen twee gebeurtenissen op: De Nederlandse blauwhelmen kunnen in Bosnië de massamoord in Srebrenica niet voorkomen. Daarentegen maakt de afschaffing van de dienstplicht in Nederland in 1996 vele jongeren gelukkig. Minder leuk zijn dat jaar ook de Hercules vliegramp bij Eindhoven en de arrestatie van moordenaar Marc Dutroux in België. Wat later een enorme impact zal hebben voor ons allemaal is het voorzichtig en op kleine schaal opstarten van Internet in 1996.
Op wielergebied vallen de vijf achtereenvolgende Tourzeges van Miguel Indurain op. (’91-’95). Bjarne Riis stoot hem in 1996 van de troon. Ook zien we in ’93 een verassende wereldkampioen in Oslo in de persoon van een wilde Texaan van 21 jaar, genaamd Lance Armstrong. Hoeveel zullen we later nog van hem horen ! Drie jaar later verrast Johan Museeuw met de regenboogtrui in Lugano in hetzelfde jaar, dat Adrie van der Poel eindelijk is verlost van de 2e plaats en in Pontchateau wereldkampioen cyclocross wordt. Hét drama van 1995 is de dood van Fabio Casartelli in de Tour tijdens de afdaling van de col du Portet d’Aspet. Een jaar later staan we met z’n vieren voor het kolossale monument op de plek van het onheil, geheel uit één stuk wit marmer gehouwen. Iedereen is toch even stil op die plek. Andere opvallende sportgebeurtenissen zijn de Champions League zege van Ajax in ’95 onder Louis van Gaal en de winst van Richard Krajicek op Wimbledon in ’96.
Het materiaal
Het materiaal is in deze jaren aan een geweldige vernieuwing toe. Wie herinnert zich nog de excentrieke Schot Graeme Obree, die op een zeer vreemd model fiets het werelduurrecord verbeterd. In de Tour zien we Tierry Marie de proloog winnen met een vreemde staartvin aan het zadel. Later worden al deze vreemde, excentrieke modellen verboden en moet de fiets ook aan een bepaald minimum gewicht voldoen. Het aluminium, carbon en titanium doet zijn intrede als materiaal voor de frames. De modellen gaan ook afwijken van de standaardvorm van de klassieke fiets: er komen slooping frames, oversized buizen. Wel is de voorvork nog steeds iets gebogen. We zien een sterke opkomst van de mountain bikes, mede door de successen van Bart Brentjes op de Olympische Spelen van Atlanta. Daardoor is er ook de opkomst in de winter van de talloze veldtoertochten in deze regio.
De remcommandeurs met klik systeem worden gemeengoed, ook in het Bidon peloton.
De wielen worden ook steeds meer futuristisch, opvallend zijn de ‘spinergy’ wielen met maar drie platte spaken.
Dat super materiaal niet altijd zinvol en verstandig is, blijkt uit het volgende verhaal: ………of die prijzige karretjes allemaal aan serieuze fietsers worden verkocht is de vraag. Wat te denken van die vijftiger, die met zijn vette Mercedes voor de winkel van de fietsenhandelaar stopt. Hij stapt er binnen en vraagt aan de fietsenhandelaar of hij “iets dergelijks op fietsgebied” heeft, daarbij wijzend op zijn Mercedes. Anderhalf jaar later komt hij terug met zijn dure karretje voor een onderhoudsbeurt. Er staat 250 km op de teller !!
Een ander “materiaal” doet de ronde in het profpeloton en wel de “EPO” in diverse vormen van doping. Steeds openlijker worden er verdenkingen geuit in de richting van tweede categorie coureurs, die plotseling als “brommers” gaan rijden. Renners als Edwig van Hooydonck en Frans Maassen trainen zich suf, maar worden gewoon weggereden. Ze stoppen beide zeer gedesillusioneerd. Enkele jaren later komt de ware aap uit de mouw!
1993
Het vijfkoppige bestuur begin 1993 bestaat uit Jan Nijssen, Wim Fase, Jan Verrijzer, Cees Verstraten en Christ Couwenbergs. Omdat de toercommissie niet meer bestaat, neemt het bestuur de taak van het uitzetten en voorrijden van de zondag ritten voor haar rekening. De voorrijders zijn meest Cees Verstraten en Christ Couwenbergs, laatstgenoemde wordt ook de verslagschrijver. Omdat de vorige chauffeur wat ‘slordig’ met het reservemateriaal omsprong, is Piet Verstraten voor dit seizoen weer de chauffeur van de volgauto. Fysieke ongemakken hebben het fietsen voor hem onmogelijk gemaakt, maar hij wil er wel bij blijven. Als nieuw lid verwelkomen we Jan van Noort, zoon van Simon, die later nog bestuurslid zal worden. In de loop van het jaar volgt Fred van Ostaijen, de latere sponsor en nog steeds lid.
De competitie blijft ondanks de slechte opkomst van het voorgaande jaar hetzelfde. Tevens wordt opnieuw een wisselbeker beschikbaar gesteld voor een 3-jarig klassement. Tijdens de eerste ritten valt het tactische rijden van Tinus Martens op:
….op de helling van de Haringvlietbrug laat Tinus Martens zich terugzakken. Bezorgd vraag ik hem of het tempo wat dient te worden aangepast. “Nee hoor”zegt Tinus laconiek “ik ga alleen even kijken of de spiegel van de bus nog goed staat, en dat karwei zal ik boven op de brug wel gefikst hebben “ ….
Spectaculair is ook de bochtentechniek van Leo Lambregts. Ben Wesseling schrijft hierover:
…. ik zie Leo, het lijkt wel slow motion, met zijn buik half over het stuur hangen, dan zijwaarts/voorwaarts vallen. Hij trekt in een reflex zijn hoofd in voor de stoeprand en rolt in één vloeiende beweging over de linkerschouder elegant over het asfalt. Hij breekt zijn val perfect als een judoka. Maar waarom valt hij nu, zijn snelheid in de bocht is 9.46 km/u . Hij staat op en loopt als Manke Nelis, hij lijkt een horrelvoet te hebben. Nader onderzoek wijst uit, dat hij met een complete LOOK pedaal onder zijn schoen rondstapt……., die is finaal afgebroken…..
In het clubblad wordt een sterk pleidooi gehouden om de moderne schaalhelm te gaan dragen óók tijdens trainingen via een brief van de KNWU:
…neuroloog Hupperts vindt het onverantwoord te trimmen zonder gedegen helm: ‘ als wielrenners zonder hoofdbescherming op hun voorhoofd vallen, hebben ze vaak een barst in de schedel en een hersenschudding tot gevolg .Als de kwetsbare slaapstreek wordt geraakt, hebben ze een hersenkneuzing. En dit is veel ernstiger dan een hersenschudding. Dit heeft altijd blijvende gevolgen in de vorm van verlammingen en spraakstoornissen. De schaalhelm beschermd hoofd en slaap, waardoor het risico van hersenletsel met 85% wordt verminderd.
De Ronde van de Kroeven is anders van opzet: de ploegentijdrit is ingewisseld voor een omnium met een afvalkoers en een puntenkoers. Ook wordt de koers verreden op zaterdagavond in plaats van zondag. Jammer genoeg werken de weergoden dit keer niet echt mee. Het kampioenschap van Roosendaal gaat naar Piet Verhulst vóór Jan Berghege en Piet van Eekelen.
Een nieuwe rit in juni is die in Luxemburg vanuit de camping in Lieler, die wordt georganiseerd door Leo Hageman en Rum Jansen. Deze mannen hebben hier regelmatig een min of meer vast verblijf in Ouren en Clervaux en kennen het Luxemburgse wegennet goed. 17 man gaan met de touringcar naar Lieler en hebben een prachtige fietsdag onder uitmuntende omstandigheden. De volgende jaren zal deze uitvalsbasis nog vele malen worden gebruikt. Een maand later gaat een groep naar de “Vael Ouwe”tocht over de Veluwe. Maar hèt succesnummer is dit jaar de trip naar Limburg eind augustus. Liefst 33 man gaan met de bus op weg naar Klimmen naar café “t Köppelke” voor een tocht door Zuid Limburg en de Voerstreek. Het weer is prachtig en dan is deze streek ook schitterend. Na 95 km is iedereen terug bij de uitvalsbasis. Rap douchen en dan vanachter de gele rakkers naar de TV kijken, wie wereldkampioen gaat worden. Het wordt Lance Armstrong. Enige minpunt is, dat de kastelein de vraatzucht van een groep fietsers wel wat onderschat heeft. De hoeveelheid groenten en frieten is normaal voldoende voor een bus vol bejaarde toeristen, niet voor een bus vol Bidonners! Cees Verstraten heeft hem dit na afloop nog eens duidelijk gemaakt.
De grootste onderneming komt op naam van Leo Notenboom. Hij heeft plannen om van hier naar Rome te fietsen, maar omdat het moeilijk was om de fietsen verzekerd en goed terug te vervoeren vanuit Italië, wordt besloten, om de rit om te keren. Ze gaan met z’n drieën met de Edelweiss-Express naar Rome waarbij ze de gedemonteerde fietsen in dozen meenemen. Momenteel zijn er prachtige fietskoffers, maar toen nog niet. Twee dagen worden gespendeerd aan een bezoek aan de oude , klassieke stad en de Sint Pieter. De derde dag vertrekt het trio in de regen over de oude Via Aurelia richting het noorden. Via Pisa, la Specia en Genua trekken zij richting de Col du Grand St Bernard, waar ze net als Hannibal de Alpen overtrekken Ze ondervinden,dat in het hooggebergte de weersomstandigheden met het uur kunnen wijzigen. Langs de noordzijde van het meer van Genève en door de Jura wordt Frankrijk binnen gereden. De dagen daarna verlopen onder betere weersomstandigheden door Lotharingen en de Ardennen naar Antwerpen. Je moet maar durven, met fikse bepakking aan de fiets, op de gok een hotel zoeken elke avond, alle soorten weer trotseren en zo in 13 dagen van Rome naar huis fietsen. Maar…… misschien reden ze op ‘weduwschap’?
Een spannend moment beleven de Bidonners bij de koffiestop in Terheijden: ….. bij het afrekenen van de consumpties komt een man binnen met een geweer, dat hij op de tafel legt. Ik (Christ, red) vraag aan mijn buurman, wat die man nu met zo’n schiettuig in een café komt doen. “Nou, wie zijn consumpties niet afrekent, wordt ter plekke doodgeschoten !!”
Omdat vorig jaar de belangstelling voor het tijdrijden tanende was, heeft het bestuur besloten de tijdrit en de koppeltijdrit op dezelfde zondag te rijden. Op de eerst zondag van september wordt eerst de individuele tijdrit gereden op de Wallen, maar over slechts 2 ronden. Weinig verassend is de winst voor Toon van den Broek, vóór Tonny Schijven en René Schepers. Daarna volgt de koppeltijdrit over 3 ronden, waarin René en Tonny samen wraak nemen op Toon, die als maat Wim van Nijnatten heeft. Aan de tijdrit nemen 11 Bidonners deel, aan de koppeltijdrit maar 5 koppels.
Een vervelende gebeurtenis is er in de september ritten: Op 12 september komt Jan Verrijzer in de afdaling van de brug bij het Gastelsveer ten val, samen met Tjebbe Smulders. Het verslag vermeld:
….het lijkt met Jan allemaal wel mee te vallen, alhoewel hij wat witjes ziet. Tjebbe heeft meteen profijt van zijn pothelm en beiden kunnen hun weg vervolgen. Een tiental kilometer verder stapt Jan toch in de volgbus. Hij heeft teveel pijn en wordt thuis afgeleverd. De val krijgt echter nog een vervelend staartje voor hem. Omdat hij pijn blijft houden, gaat hij de volgende dag naar de huisarts, daarna naar het ziekenhuis. Röntgenfoto’s wijzen uit, dat hij direct moet blijven en hij wordt dezelfde middag nog aan zijn schouder geopereerd en in het gips gezet…
Het seizoen eindigt op 3 oktober na 29 ritten en 2543 km met een opkomst van slechts 34 %. Dit is iets beter dan een jaar eerder, maar nog steeds veel lager dan in het verleden. De opkomst blijft het bestuur zorgen baren. De kampioen zonder concurrentie is René Schepers. Diezelfde middag is er de gezinstocht samen met de AKN. John van Turnhout heeft de rit uitgezet, en dan – je raad het al – wordt er koers gezet richting België. Een lint van zo’n 60 fietsers trekt langs de route,die wordt afgezet door de mensen van de AKN. Er is een stop bij restaurant ‘Breughelhof” vlak bij de Kiekenhoeve, waar diverse Belgische bieren worden gekeurd in de “chambre separée”. Een mooie afsluiting van het seizoen met deze dag een zeer goede deelname.
Opvallend is, dat, waar iedereen een beetje opgebrand is in de herfst, dit niet geldt voor Chrsit Couwenbergs. Hij haalt het in zijn hoofd op in oktober de monsterrit Parijs- Zevenbergen te gaan rijden met enkele makkers. Ondanks de noord oostenwind halen ze allen de eindstreep, maar zelf zegt hij hierover in zijn verslag:
…. Sommigen zullen denken, wat zijn die lui gek. Ergens moet ik ze nog gelijk geven ook. Je moet wel een beetje gek zijn of een kleine afwijking hebben om een dergelijke monsterrit in de herfst te rijden. Eerlijk gezegd, zal ik zoiets nooit meer in die tijd van het jaar ondernemen. Maar volgend jaar is de tocht in de lente, in mei, en zal ik zeker meedoen……
1994
Het jaar begint traditioneel met de jaarvergadering in januari. Jan van Noort treedt als 6e lid toe tot het bestuur, dat verder hetzelfde blijft. De contributie blijft al jaren en ook voor dit jaar gehandhaafd op f. 66.- Het competitieprogramma is identiek aan de voorgaande jaren en de ritten worden door het bestuur geregeld en voorgereden. Piet Verstraten stopt als chauffeur, maar gelukkig wordt Toine van der Heijden bereid gevonden, de Renault bus te gaan besturen. Opvallend bij Toine is zijn traditionele zware shaggie bij elke pauze. De eerste ritten kennen een goede opkomst van meer dan 30 leden. Dit ondanks het feit, dat de tweede rit met stormachtig weer werd verreden. Wegens het succes vorig jaar van de Limburgrit is er dit jaar weer een tweedaagse en wel naar Limburg. Vanuit Roosendaal wordt op de fiets heen en terug gereden. Beide ritten zijn uitgezet door Jan van Noort en Christ Couwenbergs. De overnachting is bij “Pension van Someren” in Hulsberg. Op 4 juni vertrekken 15 bidonners en chauffeur Toine richting België. Jammer is, dat vier fietsers zich wel hebben opgegeven, maar gewoon niet komen opdagen. Oorzaak is wellicht de minder goede weersvoorspelling, maar dan nog is het een handelwijze, die niet bij karaktervolle fietsers past.
Verrassend genoeg komt bij de tweede rust in Opoeteren Eric Heeren met de auto aanrijden en voegt zich daar bij de groep. Hij was te laat bij Huis ten Halve en een felle achtervolging bleek een “chasse patate “. Bij het avondeten ontbreken aanvankelijk Toon van den Broek en René Schepers, maar ze blijken bezig te zijn met, zoals Toon dat noemt, een ‘Dolomietenslaapje’. De terugweg de volgende dag verloopt moeizamer vanwege de harde tegenwind. Via Peer, Postel, Alphen en Chaam trekt de groep richting Roosendaal over lange open stukken vol in de wind. Ook een schuiver van Cees van Straaten levert hem een gehavende elleboog en de groep enige vertraging op. Toch vindt iedereen het een zware, vermoeiende, maar geslaagde trip.
De Ronde van de Kroeven wordt weer op zaterdagavond gehouden. Dit jaar is het weer prima, een ruime publieke belangstelling en goede wedstrijden. Het omnium wordt gewonnen door Michel Hertogh uit Wouw. Op het Roosendaals kampioenschap heeft kennelijk Jan Berghege een abonnement. Hij wordt weer eerste vóór John Sep en Piet van Eekelen. Bidonner Toon Verstraten komt als 8e over de meet.
Wederom een grote uitdaging gaat Leo Notenboom aan. Na de trip van Rome naar huis het vorige jaar, wil hij het nu doen in meer georganiseerde vorm. Met zijn Belgische makers schrijft hij in voor de “Randonnée de la Voie de la Liberté”. (toertocht van de weg van de vrijheid.) Deze voert van Cherbourg naar Bastogne over 1700 km. Omdat het exact 50 jaar is na D-Day wordt de startceremonie gegeven vanaf een Amerikaans vliegdekschip en de kleindochter van generaal Patton overhandigt de fakkel aan de directeur van de organisatie. Het is een massaal gebeuren met alle ongemakken, die daarbij horen. Maar het is vooral een indrukwekkende tocht, zowel qua entourage als qua afstand. Na 11 fietsdagen en 1700 kilometer is de afsluitingsceremonie in Bastogne bij het Memorial du Mardasson. Leo noemt het “een vermoeiende, maar niet te missen belevenis”.
Op 21 augustus vindt de herhaling van de rit in Luxemburg plaats. Leo Hageman en Rum Jansen hebben weer een rit uitgezet vanuit de camping ‘Les Trois Frontières’ in Lieler in de richting van Wilz,Kautenbach en Dasbourg. Het weer is zo mogelijk nog beter dan het jaar tevoren. Na een lange, maar gezellige busreis maken zich 22 Bidonners klaar voor de tocht. Het verslag meldt hierover: …..kort na de start vraagt Cees Verstraten aan Geert Konings of hij vanmorgen niet vergeten is om een boterham met klimvlokken te eten. Geert laat even de vraag op zich inwerken en antwoordt dan op zijn droge manier: ‘nee, ik heb kruipolie in mijne thee gedaan’. Alom hilariteit natuurlijk……
Bij het afsluitende diner worden de chauffeurs Tiny Jongenelen en Toine van der Heijden bedankt. Iedereen heeft zich op zijn manier kunnen uitleven op de mooie Luxemburgse en Duitse wegen en stapt met vermoeide benen, maar een tevreden gevoel in de bus.
Aan het einde van het seizoen zijn er enkele zondagen met bar slecht weer. Hierdoor vinden de tijdrit en de koppeltijdrit geen doorgang. Het seizoen eindigt 2 oktober na 28 ritten en 2416 km. De opkomst is dit jaar een stuk beter dan de voorgaande jaren en zit weer op 40 % . Er zijn slechts twee lichte valpartijtjes over het hele seizoen. Wel is het ledenbestand opvallend teruggelopen. Er worden maar 46 leden geklasseerd in de einduitslag van de competitie. In totaal telt de vereniging aan het einde van het jaar nog 54 leden, waarvan er 13 geen enkele rit hebben meegefietst. Afgescheiden komt Geert Konings als kampioen over de meet. Het is voor hem zijn 3ekampioenschap,… proficiat. Als afsluiting is er die zelfde middag de gezinsfietstocht samen met de AKN. Dit keer is de organisatie in handen van De Bidon. Zo’n 70 fietsers, waaronder vele kinderen, gaan op weg richting Wouwse Plantage, waar de stop is bij café De Reebok. De verbroedering tussen de beide verenigingen wordt daarna uitbundig voortgezet bij Huis ten Halve. Traditioneel volgt dan nog de feestavond met de prijsuitreiking op 12 november.
1995
Steeds meer houden de Bidonners hun conditie in de winter op peil met veldtoertochten bij de AKN en elders in de omgeving. Bijna wekelijks wordt er wel ergens in Brabant of in de Noorderkempen zo’n tocht georganiseerd. Om die reden worden de eerste clubritten allengs langer en wordt er steviger doorgereden.
Tijdens de algemene ledenvergadering in januari wordt Jan Withagen als 7e bestuurslid bij acclamatie verkozen. Verder zal het bestuur ongewijzigd verder gaan. Het rittenprogramma wordt opgezet door het bestuur evenals de extra uitstapjes. Er zijn nauwelijks wijzigingen ten opzichte van de voorgaande jaren. Vaste chauffeur blijft Toine van der Heijden. Het voorjaar is erg slecht: koud en veel regen. Dit wordt goedgemaakt in de zomer, waarin een aantal erg warme weekenden de temperatuurbalans in evenwicht brengen. Zo wordt op Hemelvaartsdag de rit van Leo en Rum in Luxemburg gereden. Sommigen zijn nog een beetje dronken en in juichstemming na de overwinning van Ajax op AC Milan in de finale van de Champions League de avond tevoren.Er gaan 14 man op pad met eigen auto’s, het aantal deelnemers is te klein voor een busreis. In de volgbus zit Toine en als souffleur Jan Nijssen.
Waar het in Roosendaal bij het vertrek nog grijs en nat is, klaart het aan de overkant van de Maas bij Luik op. Aangekomen op de camping in Lieler is het droog en zonnig. Hier sluiten Leo en Rum en ook Ben Wesseling aan bij de groep. De ‘parcours bouwers’ hebben een andere route dan het jaar tevoren. Via Kalborn gaat het de Duitse grens over naar Dasburg en na een snelle afdaling loopt de route via de grensrivier de Our naar Vianden. Hier wordt de klim genomen over de bekende kasseitjes naar het stuwmeer, gevolgd door een lange afdaling naar Brandenburg, de stopplaats. Bij Clervaux slaan Rum en Ben af bij hun camping, Leo brengt de groep terug naar Lieler.
De Ronde van de Kroeven, weer op een zaterdagavond, begint met een omnium, gewonnen door Christ Stoffelen. Ook Ben Wesseling en Fred van Ostaijen doen in deze koers van zich spreken. Het kampioenschap van Roosendaal kent weer de bekende deelnemers. Winnaar dit keer Piet Verhulst vóór Cees de Jong en Cees van Dommelen. Erg vervelend en jammer is, dat het tijdens de finale van de laatste koers flink uit de hand loopt met een groep Marokkaanse jongeren, die het nodig vinden om de boel te verstoren en een vechtpartij veroorzaken. Politie ingrijpen is nodig en de raddraaiers worden afgevoerd. De stemming bij organisator Jan Nijssen is begrijpelijk zeer in mineur.
Een week later gaan de Bidonners Christ Couwenbergs en Jan van Noort, samen met AKN maat Thijs de Baat op weg naar Milaan voor de klassieker Milaan – San Remo. De dag vóór de grote tocht wordt besteed aan de bezichtiging van het vermaarde San Siro stadion. Eén en ander viel volgens Christ vies tegen: …..in de catacomben was het één grote bende. De VIP rooms hadden meer het uiterlijk van koelcellen op een openbaar slachthuis. Ook de kleedkamers van Gullit en van Basten waren klein , niet modern en niet fris…..
Op de dag zelf wordt het startschot gegeven om 6.30 uur en gaan de nummers 104, 105 en 128 op pad met nog 2800 anderen. Het is een vliegende start, na 100 km in Novi Ligure hebben ze precies 2 uur en 3 kwartier gereden, hetgeen neerkomt op een gemiddelde van 36 km/u. Daar begint de klim naar de Passo Turchino en daalt het gemiddelde. Na 300 km en bijna 10 uur fietsen komen ze alle drie redelijk uitgepierd, maar gelukkig over de meet in San Remo.
De tweedaagse wordt over ongeveer dezelfde route als het jaar tevoren gereden vanuit Huis ten Halve naar Hulsberg in Limburg. Het grote verschil met een jaar eerder is, dat het bloedheet is, vooral op de eerste dag. 18 man en chauffeur Toine gaan op stap richting België. Christ Couwenbergs wordt slachtoffer van een ‘hitte klop’ en stapt in de bus bij het pontje over de Maas. Na aankomst in pension ‘van Someren’ is het bier te verkrijgen in halve liters, die dan ook gretig naar binnen worden gegoten. Alleen Toon van de Broek, Jos Dierks en Jan Verbocht maken nog een extra lusje over de Fromberg. Bij het diner ontbreekt één man, Jan van Noort. Hij ligt heerlijk te ronken op de hotelkamer met bellefleurkes op de wangen. Dit ontlokt Geert Konings de opmerking: …zo’n kiend gunde toch nun Fanta !…..
Op de terugweg is het minder warm, bewolkt en halfweg een beetje nat. Omdat de fietsroute langs het kanaal van Dessel over het jaagpad loopt, moet chauffeur Toine een andere weg nemen. Helaas rijdt hij zich helemaal zoek op het Belgische wegennet. Jan van Noort gaat op zoek langs de meest waarschijnlijke weg richting Mol, de rest rijdt door. Pas bij de stop aan het Albertkanaal bij Turnhout vinden ze de groep terug. De laatste etappe verloopt vlot. Na 335 km arriveert de hele groep bij Huis ten Halve. Een schitterend weekend, wel een zware tocht , mede door de warmte. Maar dit wordt meestal beter verteerd dan regen en kou.
Op de eerste zondag van oktober wordt de competitie afgesloten en is er ’s middags de gezinstocht met de AKN. Maar voor het eerst in de Bidongeschiedenis is het zo’n slecht weer, dat beide tochten worden geannuleerd. Dit seizoen zijn er 29 ritten gereden over 2535 km. De opkomst is sterk verbeterd naar 53 %. Wel is het aantal leden flink gedaald naar 47 leden, waarvan er 7 niet gefietst hebben. Een positief punt is, dat er dit jaar geen enkele valpartij is geweest. Voor de competitie heeft niemand een kans tegen Geert Konings, hij is voor het tweede jaar gewoon elke zondag aanwezig en prolongeert zijn kampioenschap met voorsprong. Dit was eerder alleen Jan Nijssen gelukt, voor Geert is het al zijn 4e titel. De driejarige wisseltrofee is overigens voor René Schepers. Jan Nijssen omschrijft het seizoen als volgt:
…..Het was jaar van veel regen in het voorjaar, bloedheet in de zomer, een minder leuke afsluiting van de Ronde van de Kroeven, maar ook een jaar van kameraadschap en gezelligheid tijdens en na de ritten en een mooie clubkampioen……
1996
Het jaar 1996 staat helemaal in het teken van het 25 jarig jubileum van de club. Het bestuur wordt gereduceerd tot 6 man, omdat Wim Fase zijn bestuursfunctie opgeeft en Christ Couwenbergs diens functie als secretaris overneemt. De 6 man zijn: Jan Nijssen, Chrsit Couwenbergs, Jan Verrijzer, Cees Verstraten, Jan van Noort en Jan Withagen. Nog steeds rijdt de club in de bekende blauw-witte tenues, die zoetjesaan aan vervanging toe zijn. Omdat er op dit moment geen sponsor is, zou een vervanging door de club zelf moeten worden bekostigd. Om de clubkas toch wat meer speelruimte te geven, wordt besloten om de contributie voor dit jaar te verhogen van f. 66.- naar f. 80 -. Tegelijk wordt op de jaarvergadering vastgelegd, dat de contributie voor 1997 wederom wordt verhoogd naar f. 90.-.
Na alle perikelen rond de rellen bij de tent tijdens de Ronde van de Kroeven, is er de discussie of dit evenement op deze wijze nog moet doorgaan. Maar daarentegen wil de voorzitter graag de 25 jaar volmaken. Hij wil er een speciaal evenement van maken en er wordt een dernykoers gepland. Het wordt dit keer een succesvolle avond. De dernykoers met ex-renners is spectaculair met als winnaar Cees van Dongen. Ook de wedstrijd voor de vrije renners kent 36 deelnemers, het kampioenschap van Roosendaal 29 man. En dit is beduidend meer dan de voorgaande jaren. Als winnaar komt Peter Hofland over de streep vóór Cees van Dommelen en Edgar van Meer. Jan Nijssen en zijn echtgenote worden in de bloemen gezet vanwege 25 jaar organisatie van de ronde. Het zal wel de laatste ronde zijn.
Het wordt langzaam een traditie: op Hemelvaartsdag naar Luxemburg. Het zijn weer Leo Hageman en Rum Jansen, die een pittige tocht hebben uitgezet. Evenals het jaar eerder, is het weer op weg naar Lieler erg dreigend, maar daar ter plaatse breekt de zon door. 18 man , gevolgd door de chauffeurs Toine en Jac Vergouwen gaan op pad voor een route langs Clervaux, Wilz, Kautenbach en Dasburg. Bij de oversteek van de rivier de Our – de grensrivier – verassen Leo en Rum iedereen met een binnendoor paadje. Crist Couwenbergs, de anti-klimmer, verwoordt het aldus:
… Na de fantastische afdaling naar Dasburg hebben die mannen een aardige beklimming in petto, die menig Bidonner nog lang zal heugen. Wat een klote ding was dat. De eerste 300 m net een steile wand en daarna loopt het ook niet soepel. Net voor de bus een paar zwoegers, waaronder ik. Jan Verbocht, die terug kwam rijden, had zo’n medelijden met mij, dat hij me wilde duwen. Doch dat weigerde ik, omdat ik, zolang mijn lichaam dat nog toestaat, alles op eigen kracht wil bereiken. Boven aangekomen trof ik een redelijk uitgewoonde groep aan…… De rit eindigt met de pittige klim vanuit het Ourdal naar Kalborn, waar iedereen zich in de finale kan testen. Bij terugkeer op de camping is het een gezellige drukte in de kantine, het barmeisje is een goedlachs en rondborstig type. Een ene Rinus met grote snor verhoogt nog de gezelligheid. Zelfs zo, dat Jos Verdonck zo hevig en langdurig de hik krijgt, dat hij nauwelijks iets van het eten naar binnen kan werken. Toch is het weer een geslaagde dag onder prima weersomstandigheden.
Een opvallen feit vermeld het verslag van 23 juni: …..via Prinsenbeek, langs cafe Den Elzakker bereiken we de parallelweg naast de A16. Ik vraag me af, wanneer we hier de TGV voorbij zien razen…… We zijn nu 15, ja 15 jaar verder, hoeveel razen er nu al ??.
De tweedaagse gaat dit jaar richting Venlo, naar een herberg in Well, vlak aan de Duitse grens. Jammer genoeg staan er maar 12 Bidonners aan de start samen met chauffeur Toine. De heenreis verloopt vlot met een windje in de rug via de stopplaatsen De Moer en Gemert. Aan het einde van de etappe wordt de Maas overgestoken. Daarna wordt er een bezoek gebracht aan de brouwerij van Hertog Jan in Arcen. Hier wordt een rondleiding gegeven en uitgelegd hoe het bier wordt gemaakt. Uiteraard dient het edele vocht ook te worden gekeurd door deze groep dorstige fietsers. Met een goeie slok op wordt het laatste stukje aan de overkant van de Maas afgelegd. ’s Avonds wordt er nog stevig nagekaart aan de bar, die in de naastgelegen schuur is ondergebracht.
Daar laat de kastelein de tap een aantal momenten onbeheerd achter, hetgeen enkelen in de verleiding brengt, om het glas dan zelf maar te vullen. Daarna wordt door een aantal Bidonners nog de kermis in Well bezocht, waar René Schepers in de disco de kans waarneemt om nog wat te ‘housen’ bij de herrie van de band met een toepasselijke naam: “Hurricane”.
De terugtocht is veel pittiger, deels doordat bij enkelen ’s morgens de nevelen van de avond tevoren nog niet zijn opgetrokken, deels ook door de stevige tegenwind. Er worden daarom 3 koppels geformeerd, Wim van Nijnatten/Jan Verbocht, Cees Verstraten/ Toon v.d. Broek en René Schepers/Geert Konings, die om beurten 5 km kopwerk doen. Op deze manier rijdt niemand zich in de vernieling en wordt via Maarheeze en Riel, over een alternatieve route door Midden Brabant de thuishaven bereikt.
De competitie eindigt na 30 ritten en 2674 km. In de stand van de competitie staan Cees Schijven en Geert Konings dan gelijk met evenveel opkomstpunten en evenveel kilometers. De beslissingsrit valt in het voordeel van Cees uit. De opkomst over het hele jaar is 43 %. Wel is het aantal leden weer verder gedaald naar 44, het laagste aantal sinds de oprichting. Bovendien hebben 8 leden geen enkele fietskilometer gemaakt. Opvallend detail is, dat er dit jaar geen tijdritten zijn gereden, de animo is sterk dalend voor dit onderdeel.
Het hoogtepunt van het jaar is de receptie en feestavond in het kader van het 25-jarig bestaan van de club. Ook een 40-tal oud-leden met hun partner zijn aanwezig en er worden van alle kanten oude koeien uit de sloot gehaald. Aan het eind van de avond, na de nodige biertjes, wil menig oud-lid weer de racefiets van stal halen. Helaas is dat idee de volgende morgen toch in biernevelen gehuld en vervaagd al snel. Er zijn 3 leden, die vanaf het eerste uur al lid zijn: Jan Nijssen, Rinus van Zitteren en Rum Jansen. Zij worden gehuldigd en ontvangen een herinnering aan dit heuglijke feit. Cees Verstraten houdt de volgende speech om Jan Nijssen en zijn echtgenote in de schijnwerpers te zetten: … Jan, je bent nu 25 jaar lid, maar ook 25 jaar voorzitter en 3 x clubkampioen geweest. Men noemde jou gekscherend “het vliegend scheermes”om de speciale manier van fietsen. Je sneed er de kantjes vanaf. Mede door jouw inzet is het clubblad intact gebleven. Ook was je 25 jaar organisator van de Ronde van de Kroeven in samenwerking met anderen. Jij en jouw gezin hebben gevochten om deze ronde in stand te houden, hoe moeilijk het de laatste jaren ook was. Maar jij zocht naar oplossingen, zoals dit jaar met de derny race. Jij organiseerde familietoertochten voor het goede doel. Tussendoor was je speaker bij de wedstrijden. Inzet voor de jeugd, getuige jouw inzet bij de Nationale Jeugdronde. Organisatie van de volksronde op de Kaai en de kermisronde. Nog ploegleider van een damesploeg geweest. Je wist sponsors binnen te halen. Sinds de jaren, dat je zelf niet meer actief bent op de fiets, volg je ons nog regelmatig. Als voorzitter hebben we je altijd gewaardeerd, Je had het wielerhart op de juiste plaats. Als voorzitter delegeerde je niet alleen, maar je stak ook vooral zelf de handen uit de mouwen. Je gaf leiding, maar je liep daarbij ook voorop. Tijdens 25 jaar bestuurs- en ledenvergaderingen waren er wel eens meningsverschillen. Want jij had een eigen mening en wist wat je wou en verdedigde dit ook. Voor het bewaren van de gezelligheid en goede sfeer binnen de club heb je altijd schrap gestaan. Hierbij werd je gesteund door je vrouw Tiny en je twee dochters, want zonder hen had je het geen 25 jaar volgehouden. Als Bidon, en dan spreek ik namens alle leden, hebben wij respect voor jou. Jan en Tiny, proficiat met dit 25 jarig jubileum en als waardering wil ik jou, namens alle leden, benoemen tot Ere lid van RTC De Bidon Je hebt het dik verdiend.
Zo neemt Jan na 25 jaar afscheid als voorzitter en wordt opgevolgd door Christ Couwenbergs. Jan is de grondlegger van de club, die vooral in de roerige beginjaren vele bestuurswisselingen kende. Daarbij bleef Jan, klein van gestalte, maar groot en stevig als een eik in zijn vastberadenheid om de club uit te bouwen, fanatiek doorgaan. Ook de Ronde van de Kroeven, zijn geesteskind, heeft 25 jaar bestaan en was jarenlang het financiële fundament van de vereniging. Als fietser is hij al eerder afgestapt na ruim 31.000 km in Bidon verband te hebben gereden. Nu kan hij met een goed gevoel de voorzittershamer overdragen, er is een stevig fundament en een goede organisatie neergelegd voor de toekomst van de club.
Aan het eind van het jaar is vooral de stijgende leeftijd en het dalende aantal leden een punt van zorg. Een aantal prominente leden zegt het lidmaatschap op: de man van het eerste uur Rinus van Zitteren, oud secretaris Wim Fase, keienvreter Leo Lambregts en Bidon omroeper Jos Dierks. Het ledental is hiermee gereduceerd tot 40. Er is behoefte aan nieuw en vooral jong bloed binnen de club. Maar de toekomst zal leren, dat het ook op dit punt goed gaat komen.