2009 – 2011

Terug naar het overzicht

Historie van RTC “De Bidon” – Deel 10 – 2009 – 2011

Het tijdbeeld van de jaren 2009-2011

De geschiedenis van deze jaren kan amper al als geschiedenis worden beschouwd, zo vers ligt het nog in ieders geheugen. Zoals Koninginnedag 2009 met de aanslag op de Koninklijke familie. Op het einde van dat jaar raken velen in paniek door de opmars van de Mexicaanse griep, het valt allemaal reuze mee. Erger loopt het af voor popster Michael Jackson, die overlijdt aan een overdosis medicijnen.

Het jaar 2010 wordt in de landelijke politiek gekenmerkt door de opmars van Geert Wilders met een grote verkiezingsoverwinning. Een reactie op het toenemende ongenoegen in de maatschappij. Dé ramp van 2011 is de tsunami in Japan na een zware aardbeving. Het leidt tot een enorme kernramp, doordat de kerncentrales van Fukosjima ontploffen.

Op sportief vlak blijft Alberto Contador grote rondes winnen. Zowel in 2009 als in 2010 is hij de sterkste in de Tour en in 2011 in de Giro. De Tour is er daarna toch iets teveel aan voor hem. Het jaar 2010 kent een voor Nederland geweldig verlopen WK in Zuid Afrika. Een tweede plaats is het eindresultaat, na verlies in de verlenging van de finale.

Het materiaal

Het materiaal binnen De Bidon wordt steeds professioneler. De huidige Bidonners rijden als hobby op materiaal, waar de profploegen zo´n 15 jaar geleden stik jaloers op zouden zijn geweest. Wel is er steeds meer discussie over de risico´s van het moderne materiaal, met name het composiet (carbon). Dit is opgerakeld na de vele spectaculaire valpartijen in de Tour van 2011. Of, zoals Eddy Merckx het omschrijft:  “ gij rijdt niet meer met de fiets, maar de fiets rijdt met u “. Hij bedoelt hiermee, dat het veel stijvere en hardere carbon ertoe leidt, dat de fiets minder gemakkelijk te beheersen is.

Het jaar 2009 begint met een triest bericht. Op 2 januari overlijdt plotseling, op haar verjaardag, Stien Buijk. Als cafébazin van Huis ten Halve, vanaf de oprichting van onze club het clubhuis, mag zij met recht de moeder van de club worden genoemd. Bij de jaarvergadering wordt één minuut stilte in acht genomen om haar te gedenken. Op de jaarvergadering zijn 32 van de 50 leden aanwezig, een prima opkomst.

De drie jaar sponsoring door kluisbedrijf Fred van Ostaijen en autobedrijf Ruttchen zijn voorbij. Maar in de loop van het voorjaar van 2009 wordt door de inbreng van Bidonner Rob Smits een overeenkomst voor sponsoring gesloten met Walnut Industries/ TY-GARD2000. En omdat er binnen  de club een helmplicht is ingesteld, wordt tevens de hele club voorzien van nieuwe helmen. Daarnaast zijn er sokken in de sponsor outfit beschikbaar gesteld.

Zo krijgt het Bidonpeloton een uniforme uitstraling. Uiteraard zijn het bestuur en ook de leden ontzettend blij met deze uitgebreide sponsoring.

Het bestuur gaat in dezelfde samenstelling verder. Pieter van Zeggeren voorzitter, Dick Jeras secretaris, René Schepers penningmeester, Geert Otte en Jan de Rooij. Jan de Rooij blijft de redactie van het clubblad verzorgen, terwijl het clubblad een nieuw uiterlijk krijgt, geënt op de sponsorkleuren. Garage Verhoeven houdt ook dit seizoen het busje

beschikbaar voor de clubritten. Het zal weer bij toerbeurt worden bestuurd door Piet Raaymaekers en Geert Konings.

Het programma is een blauwdruk van de voorgaande jaren, met dit verschil, dat de driedaagse over een vlak parcours wordt gehouden. In het eerste weekend van juni wordt vanuit Roosendaal op de fiets richting ’s Heerenberg in de Gelderse Achterhoek gereden. Op zaterdag een plaatselijke ronde en op zondag op de fiets terug.

Nieuw is, dat er voor de fanatieke Bidonners ook op dinsdag- en donderdagavond een rit door de polder bij Ossendrecht wordt gereden. Een tweede noviteit is, dat RTC De Bidon vanaf dit voorjaar een eigen website heeft, waar het hele rittenprogramma terug te vinden is, alsmede de competitiestand na elke rit. Bovendien wordt er steeds meer gecommuniceerd via de e-mail. De club verliest dit seizoen twee leden, Jan Peeters en Joost Konings.

Daarvoor in de plaats melden zich aan als lid Adrie Lambregts, Rini van Geel en Gerard Konings.

Het voorjaar verloopt veel beter dan een jaar eerder. Alleen enkele Bidonners kampen met serieuze ongemakken. Christ Couwenbergs wordt in januari gedotterd aan zijn hartslagader en verliest enkele maanden later op dramatische wijze zijn schoonzoon op 30 jarige leeftijd. Pieter Vrolijk heeft problemen met de bloedvaten in zijn benen, dit als gevolg van zijn jarenlange diabetes (suikerziekte). En Frans Peeters wordt geholpen aan het ongemak, waar bijna alle mannen van 60+ mee te maken krijgen. Positief is, dat Kees Verstraten, na een langdurige revalidatie van zijn rugprobleem weer present is.

De opkomst is de eerste twee maanden prima, mede door de redelijk goede weersomstandigheden.

Tijdens de tijdrit in mei blijkt, dat een AOW uitkering niet hoeft te betekenen, dat je niet hard meer kunt fietsen. Toon van den  Broek, net 65+, laat de jongeren beschaamd afdruipen na de tijdrit. Hij is over de 17,5 km in de polder bij het Gastelsveer winnaar vóór Nico van Est en Werner van den Nobelen.

De driedaagse kent een teleurstellend aantal deelnemers van 11. Het bestuur heeft er echt werk van gemaakt. Geert Otte, Dick Jeras en René Schepers hebben de route heen en terug verkend, terwijl Pieter van Zeggeren de route aldaar heeft uitgezet. De pleisterplaats is hotel “De Landscroon” in ’s Heerenberg, een uitstekend logement. Aan de start staan: Jos Dierks, Remco Dierks, Dick Jeras, Pieter van Leijsen, Stevin Matthijsse, Geert Otte, René Schepers, Kees Schijven, Rob Smits, Pieter Vrolijk en Pieter van Zeggeren. De heen route gaat door midden Brabant via Gilze, Son en Breugel, Haps naar Gennep, waar de Maas wordt overgestoken. Verder gaat het een stuk door Duitsland via Kleve en Emmerich, waar de brug over de Rijn wordt overgestoken.

Dan is het nog even naar ’s Heerenberg. Na 190 km wordt onder een zonnige hemel het hotel bereikt. Na het opbergen van de fietsen en het douchen ontdekt Stevin Matthijsse, dat hij zijn gewone schoenen is vergeten. Geen probleem, chauffeur Pieter Vrolijk neemt even zijn schoenmaat op en komt 20 minuten later terug met een paar slippers maat 45. Kosten € 7,99.

De zaterdagrit is een omloop in de omgeving van Doetinchem, uitgezet door Pieter van Zeggeren. Bij restaurant `De Bankier` wordt door de meesten een uitsmijter besteld en dat is een echte, met 3 eieren. Gezien de naam van het restaurant is het te begrijpen, dat het toilet in een heuse bankkluis is ingericht. De hele dag is het zonnig, maar er staat weer een straffe noord oostenwind kracht 4. Pas na terugkomst om 18.00 uur vallen er enkele druppels.

De avond wordt doorgebracht bij de TV voor de kwalificatie wedstrijd IJsland – Nederland. Zondagochtend is iedereen vroeg uit de veren, zo rond 6.30 uur. Rond 8.00 uur vertrekt de groep richting de Betuwe. Eerst wordt de Rijn met het pontje overgestoken. Via

Beek en Berg en Dal  (daar wordt nog even de Duivelsberg beklommen) wordt Groesbeek bereikt. Hier is de weg afgezet, maar gewoon de hekken een stukje opzij en verder.

Dan vlot verder richting Niftrik, waar de eerste stop is geregeld in restaurant “Aan de Waterkant”. De wind staat nog steeds noordoost en waait stevig door.

Door de Betuwe via Appeltern, Maasbommel, Heerenwaarden, Ammerzoden gaat het in een stevig tempo tussen de 32 en 38 voor de wind naar Dussen. Daar is de tweede stop in restaurant “De Koppelpaarden”, waar de lunchpauze is geregeld. En voor de derde dag op rij is de uitsmijter het favoriete gerecht. Hier voegt Jan Verbocht zich bij het gezelschap. Hij is vanuit Roosendaal hierheen windop komen harken.

De pech is, dat na de pauze de wind volledig is gedraaid en er weer windop moet worden gereden. Bovendien gaat het na enkele kilometers bij de brug van Keizersveer regenen en niet zo’n beetje ook. In Oosterhout regent het bellen op de plassen. Iedereen is al snel zeiknat en tot overmaat van ramp rijden er nog twee man lek. Maar… na regen komt zonneschijn en bij het Liesbosch is het al weer droog.

Wanneer de groep bij Huis ten Halve aankomt, schijnt volop de zon en zijn de meesten weer droog gewaaid. Daar komen de echtgenotes hun eega’s ophalen. Op één zware bui na is het een geslaagd evenement geweest in een gezellige en goede sfeer.

Op zondag 5 juli is het zover. De nieuwe sponsorkleding inclusief helm is afgeleverd en uitgedeeld. De kleuren blauw, oranje en heel veel maagdelijk wit doen het goed bij een stralende zon. Chauffeur Piet wordt gebombardeerd tot fotograaf en vereeuwigt het gezelschap. Een week later wordt dit maagdelijke wit getest tijdens de rit rond het eiland Tholen. Het is bar slecht, nat, vuil, veel wind en veel Zeeuwse klei op de weg. ‘Elk nadeel heb z’n voordeel’ (Johan Cruyff), want bij nat weer zijn de kleihompen op de weg zacht. Toch gaat het even mis, zie het verslag: ….Jan de Rooij dacht de route te kennen en wilde op de Zuiddijk rechtsaf slaan. Dick zette zijn schouder er nog stevig tegenaan, maar toch maakte hij een flinke schuiver. Zijn kleding komt er redelijk goed vanaf, maar zelf heeft hij enkele schaafwonden. Toch blijkt Jan over een dosis humor te beschikken. Hij merkt dan ook op: “Hier valt het mee, maar hoe vertel ik het thuis”. Hij kan de tocht voortzetten. …..

De rit naar de “Bockereijder” staat onder leiding van Toon van den Broek onder een dreigende hemel, maar aan het einde van de rit blijkt de meeste regen in Roosendaal te zijn gevallen. Geert Otte vraagt aan de uitbater, waar zijn “vriend”, ofwel de oude ezel, is gebleven. Die heeft hier jaren los rondgelopen om de bordjes van het gebak af te likken. Hij blijkt naar het hiernamaals te zijn vertrokken en de nieuwe ezel is in opleiding. Maar de opvoeding laat nog teveel te wensen over om al los tussen de gasten te kunnen lopen. Tijdens de rust daar arriveren Jerry en Mike, Nederlander en Amerikaan. Zij zijn medewerkers van ‘Walnut Industries Europe’, onze sponsor.

Zij zullen het peloton op de terugweg volgen en foto’s maken. Op de terugweg wordt het tempo stevig opgeschroefd, hetgeen één van de Bidonners doet opmerken: “er moeten er nog enkelen een contract verdienen bij die jongens !”

De koppeltijdrit in september is dit jaar op de Wallen. Er worden 3 ronden gereden door slechts 5 koppels. Dat zijn maar 10 Bidonners, net genoeg om deze rit mee te laten tellen voor het kampioenschap. De winnaars zijn John Theunisse en Nico van Est. Zij zijn 22 sec sneller dan Marco Hellendoorn /Toine Slabbekoorn en 1 min 24 sneller dan Wim Rommens/Jan Verbocht.

De clubuitstap met de partners gaat dit jaar naar Brugge, georganiseerd door René Schepers en zijn vrouw Petra. Om de stad te bezichtigen, is een paardentram ingehuurd, die een rondrit maakt door het oude centrum van de stad. Ook worden diverse oude gebouwen bezichtigd, waarna de dag wordt afgesloten met een diner. Jammer alleen, dat er maar 15 personen deelnemen.

Het seizoen wordt afgesloten na 29 ritten en 3.177 km. Er zijn 3 ritten afgelast wegens slechte weersomstandigheden. Aan het einde zijn er twee kandidaten voor het kampioenschap, maar omdat Ad van Agtmael al vooraf heeft aangegeven niet mee te dingen, is Pieter van Leijsen automatisch de nieuwe kampioen en prolongeert hij zijn titel.

Het traditionele afsluitende diner is dit jaar bij “Non Plus Ultra”. Hiervoor is er wel ruime belangstelling, nl. 38 personen. Het eten is prima, de sfeer ook en de rekening valt reuze mee. En in de laatste week van het jaar wordt er weer een strijd uitgevochten op het groene laken tegen de biljartvereniging ‘De Kruisstraat’.

Aan het einde van het jaar telt de club 45 actieve leden en 4 niet-actieve leden. De gemiddelde leeftijd van de fietsers is nu 53,1 jaar. Het bestuur vraagt de leden alvast na te gaan denken over een bestemming  voor een meerdaagse trip in het jubileumjaar 2011.

Ook in onze directe omgeving neemt de criminaliteit toe. Het voorgaande jaar zijn er bij Huis ten Halve maar liefst 4 fietsen gestolen, terwijl de eigenaar aan de koffie zat. Wel was telkens de dief zo sympathiek, dat hij ervoor in de plaats een oud retro barrel wegzette. Daarom heeft Jan Buyk grote ringen in de muur van het café laten plaatsen en een aantal stevig uitgevoerde kabelsloten aangeschaft. Zo kunnen de leden van de Bidon en de AKN hun fietsen veilig vastleggen na de rit.

Nagenoeg alles blijft voor het nieuwe seizoen hetzelfde: het bestuur, de redactie van het clubblad, het volgbusje van Verhoeven met de chauffeurs Geert en Piet. Ook het rittenprogramma wijzigt nauwelijks met een driedaagse, ditmaal richting Tongeren in Belgisch Limburg.

Als nieuwe leden worden begroet Patrick ’t Hart en Jack Beks, terwijl in de loop van de zomer ook Jann Hendrickx zich aanmeld.

De sponsor Walnut Industries laat zich van zijn gulle kant zien, door elk lid te voorzien van 2 milieuvriendelijke bidons in de sponsorkleuren. Ook voorziet de club de leden van bijpassende handschoentjes.

De voorbereiding op het seizoen wordt sterk belemmerd door de aanhoudende winter met vele weekenden, dat er sneeuw ligt of glad is. Sommigen houden hun conditie op peil door in de sportschool te gaan spinnen, anderen staan op de schaats. Voor John Theunisse loopt dit minder goed af. In januari valt hij op zijn heup op het schoolplein, als hij zijn dochter ophaalt. Een dag later rijdt hij in een scheur op de schaatsbaan in Breda en valt weer op dezelfde heup. Een breuk in het bovenbeen bij de heup is het gevolg. Hij kan de eerste maanden van het seizoen zo vergeten. Maar op 25 april zit hij toch weer tussen de wielen.            Bij de eerste rit op 7 maart is het snijdend koud met een harde wind bij een temperatuur van -4º C. Toch staan er maar liefst 29 man aan de start. Deze wordt enige minuten vertraagd, doordat Jan Verbocht wordt “ontvoerd” door zijn voormalige collega’s. Hij wil eerst niks weten van ‘deze flauwekul’, maar zijn afscheid moet nog worden gevierd en dit wordt op deze verrassende wijze in elkaar gestoken. Heel sadistisch laat Pieter van Leijsen  de hartelijke groeten overbrengen aan de bibberende meute door onze voorzitter…. vanaf een warm en zonnig Tenerife.

Op 20 maart doet een grote groep van 10 Bidonners mee aan de Cyclesensation in de St. Jan, een spinning marathon.

Deze wordt georganiseerd door het Roparun team Doelbewust, ten bate van het kinderkankerfonds KIKA. Ieder lid verschijnt in clubkleding en dat maakt indruk in de volle St. Jan. Aan het eind van de dag wordt onze voorzitter opgeroepen om een prijs in ontvangst te nemen. Onze club heeft de grootste sponsorbijdrage geleverd op deze dag, mede omdat de sponsor het bedrag heeft verdubbeld.

Een vervelende valpartij doet zich voor tijdens de rit van 9 mei. Het verslag vermeldt: ……er vindt een behoorlijke valpartijplaats net voorbij de woning van Geert Konings. Uit de naastgelegen sloot duikt onverwachts een haas op, die oversteekt net voor de groep. Door de reactie van de voorste rijders in de groep, raakt Frans Peeters de derailleur van Pieter Vrolijk voor hem. Hij en Dick Jeras vallen daardoor. Een pijnlijke schouder en een kapotte rem zijn voor Frans het gevolg, maar hij kan op eigen gelegenheid naar zijn nabijgelegen woning fietsen. Dick komt met de schrik vrij. Bij Pieter Vrolijk is de derailleur afgebroken, maar hij wordt door chauffeur Geert netjes thuis afgeleverd. …..

En de haas, die gaat er als een haas vandoor !

Een week voor de driedaagse wordt de koppeltijdrit gereden op het parcours bij het Gastelsveer. Hoewel er 24 man ’s morgens aan het vertrek staan bij Huis ten Halve, zijn er maar 8 Bidonners , die de tijdrit aandurven. Winnaar is het duo Geert Otte/Ad van Agtmael, tweede Rini van Geel/Jack Beks en derde Wim Rommens/Gerard Konings. Secretaris Dick Jeras is die week in voorbereiding op zijn Dolomietenmarathon in trainingskamp in de Cevennen in midden Frankrijk. Hij doet het hele seizoen verslag in het clubblad van zijn trainingsopbouw en zijn ervaringen in Italië.

De driedaagse is in de richting van Belgisch Limburg naar Zutendaal bij Tongeren. Daar heeft de voorzitter na lang zoekwerk gereserveerd bij hotel “Apollo”.

De routes zijn uitgezet door Jos Dierks, die dan ook de voorrijder zal zijn tijdens deze drie dagen. Op vrijdag 11 juni staan er 17 man aan het vertrek bij Huis ten Halve: Jos en Remco Dierks, Gert-Jan Franken, Rini van Geel, Adrie Lambregts, Pieter van Leijsen, Stevin Matthijsse, Fred van Ostaijen, Geert Otte, Frans Peeters, Wim Rommens, Hennie Roks, René Schepers, Jan Schrauwen, Rob Smits, Pieter Vrolijk en Pieter van Zeggeren. Het busje van Verhoeven is beschikbaar en wordt bij toerbeurt door één van de deelnemers bestuurd.         De route gaat via Wernhout, Rijckevorsel, Lichtaart en Kasterlee naar Dessel. Daar is de eerste stop bij café “Onder de Toren”. De tweede etappe verloopt vlot langs Witgoor, Balen, Beverlo naar Houthalen, waar de lunch wordt genoten. Voor de meesten is dit een uitsmijter of omelet.

Het laatste deel van de route wordt door Jos daar uitgelegd:……als we straks bij een kruising komen bij een kippenhok en er lopen kippen buiten, slaan we rechtsaf. Als de kippen niet buiten lopen, slaan we linksaf. … En inderdaad, met enkele sluip-door-kruip-door oplossingen wordt Genk met zijn industriezone gepasseerd.

Kort na vijf uur arriveert de groep in het hotel. De fietsen gaan in de schuur achter op het erf en het bier gaat op tafel. Geen Jupiler, maar Stella Artois deze keer. Het diner wordt straf afgesloten met koffie, aangevuld met whisky.

De tweede dag begint nat en miezerig, de regenjasjes moeten aan. De route gaat in oostelijke richting door Limburgse dorpjes naar de lunchpauze in Kanne, dicht bij Maastricht. Ook hier zijn de uitsmijters favoriet. Na de stop is het gelukkig droog. Adrie Lambregts heeft last van zijn oog en blijft daarom chauffeur tijdens de hele rit. Via Tongeren en Bilzen wordt om vier uur het hotel weer bereikt. Iedereen heeft nu ruim de tijd om zijn fiets schoon te maken, waarbij vooral Hennie Roks laat zien, dat hij een echte ‘poetsvrouw’ is. Rob Smits regelt een grote hoop wasgoed, die in de wasmachine van het hotel verdwijnt, een prima service. De avond wordt gevuld met het diner, daarna de wedstrijd Engeland-Amerika op het WK, daarna overleg over de eventuele fietsreis van volgend jaar naar Pennsylvania in Amerika.

De derde dag begint met het uitdelen van de schone was door Rob. Om 9.00 uur wordt er vertrokken naar Roosendaal. Jos is dan even letterlijk het noorden kwijt, want hij stuurt de groep 20 km naar het zuiden, dus van Roosendaal vandaan. Hij kent de route vanaf Diepenbeek, maar de weg daarheen is opgebroken. Door navraag aan enkele plaatselijke wielrenners en omwonenden brengt hij de groep weer op de goede route.

Via de zuidzijde van Hasselt, Lummen, Beringen en Beverlo komt de groep om half twee aan bij het koffieadres “Cocoon” in Oostham. Echtgenote Petra van René zit hier al vanaf half elf te wachten met haar dochter. Zij komt manlief (nou ja, door de vertraging iets minder lief!) hier ophalen. De koffie en de vlaaien staan al lang klaar. Daardoor is de lunchpauze een stuk korter en kan er vlot worden vertrokken voor de tweede etappe.

Na Witgoor slaat Pieter van Leijsen rechtsaf naar Eindhoven om de verjaardag van zijn kleinzoon te gaan vieren. Om de verloren tijd niet nog verder te laten oplopen wordt er in een Bidon-plus tempo direct doorgereden naar Huis ten Halve. Om 18.00 uur, na 200 km, is het einde in zicht. Hier zitten de vrouwen ook al enige tijd te wachten. Onder het genot van een afzakkertje wordt Jos bedankt voor zijn inzet en tijd, die hij in deze geslaagde driedaagse heeft gestoken.

In de loop van augustus wordt bekend, dat de door Rob Smits voorgestelde trip naar Amerika in het kader van het 40-arig bestaan van de club niet zal doorgaan. Financiële redenen zijn hier debet aan. Daarom wordt teruggegrepen op het eerdere plan om een week naar de Vogezen te gaan. De secretaris vraagt de leden om zich hier vóór eind oktober in te schrijven. Hij heeft reeds een voorschot genomen op het volledige hotel voor die week, maar moet dit na oktober zo snel mogelijk bevestigen.

De eerste zondag van september staat de individuele tijdrit op het programma op de Wallen. De deelname is beter dan de voorgaande jaren, er zijn 12 starters onder de 25 aanwezige fietsers. De winst is voor Remco Dierks, vóór Gerard Konings en Gert-Jan Franken. Remco en Gerard steken er qua tijd bovenuit, de rest zit erg dicht bijeen. Tussen plaats 5 en plaats 12 zit maar één minuutje verschil.

Een week later is er het uitstapje met de partners. Dit keer is gekozen voor een Solextoer vanuit manege Reigershof in Oud Gastel, met aansluitend een barbecue aldaar. Het weer is prima, de organisatie door Petra en René Schepers eveneens.

Het seizoen eindigt op 17 oktober. Er zijn dan nog 3 kandidaten voor het kampioenschap: Ad van Agtmael, Gerard Konings en Wim van Nijnatten. Omdat de eerste twee niet willen deelnemen aan een beslissingsrit (of gunnen zij het Wim?) is automatisch Wim van Nijnatten de kampioen. En een terechte kampioen, hoe vaak heeft hij er al niet juist naast gegrepen. Hij is met zijn 73 jaar in elk geval de oudste clubkampioen in de clubgeschiedenis.

Na de rit moet hij bijna letterlijk in de kraag worden gegrepen, om mee naar binnen te gaan voor de huldiging. Later vertelt hij, dat hij aast op het all-time record aan Bidon kilometers, dat nog steeds in handen is van wijlen Cees Verstraten met meer dan 53.000 km.

Er zijn dit seizoen 32 ritten gereden over 3.138 km. Er wordt één rit afgelast

(Zeelandbrug).

Het etentje na het seizoen is dit jaar bij het Wapen van Nassau in Rucphen. Een prima driedelig buffet en een goede opkomst zorgen voor een geslaagde avond.

De club verliest in de loop van het jaar drie leden, waaronder Willem van Balen, die naar Oost Brabant verhuisd is en Pieter Vrolijk, die wegens fysieke ongemakken de overstap maakt naar de AKN. Zo telt de club ultimo 2010 45 actieve leden en 4 niet-actieve leden. De gemiddelde leeftijd van de fietsers is inmiddels gestegen tot 54 jaar.

Het jaar 2011 is een jubileumjaar in verband met het 40-jarig bestaan van de club. Deze mijlpaal zal worden bereikt op 29 juli. De club vertoont al jaren een stabiel structuur. Ook in dit jaar blijven het bestuur, de redactie en de chauffeurs dezelfde personen. Het winterseizoen wordt voor de fietsers weer ernstig verstoord door veel sneeuwval. Maar onder impuls van Rob Smits wordt binnen getraind bij de sportschool “Fitness First”. Hij heeft daar een aantal weken spinning avonden geregeld voor de club. Dit als voorbereiding op de 2e Cyclesensation, de spinning marathon in de St. Jan op 29 januari. Hieraan doen 16 Bidonners  – sommigen met aanhang – mee, allen in de clubtenue, een prachtig gezicht.

De jaarvergadering verloopt vlot. Het programma voor het komende seizoen is een kopie van de voorgaande jaren. Dit met uitzondering van de fietsweek in de Vogezen. Volgens afspraak zal alleen in de lustrumjaren er een uitstap van een hele week worden georganiseerd. Bij stemming hebben vorig jaar de leden gekozen voor de Vogezen. Als voorbereiding daarop zal Jan Verbocht een viertal klimritten in de Ardennen organiseren.

Er worden drie nieuwe leden in het Bidonpeloton opgenomen: Christiaan Oomen, John Hopstaken en Nico Matthijssen. De eerste ritten kennen een erg grote opkomst, mede doordat het een zonnig, warm en droog voorjaar is. Alleen de straffe wind is vaak van de partij. Wel ontbreekt Matthieu Sebregts, die vroeg in het jaar een operatie aan zijn heup moet ondergaan. Ook voor John Theunisse is de start van het seizoen stroef, want eind januari heeft hij een tweede operatie aan zijn heup ondergaan. Daarbij zijn de plaat en de schroeven, die er vorig jaar zijn ingezet, weer verwijderd. En de reactie op deze tweede operatie blijft hem nog maanden hinder geven.

De waanzin ten top beleeft de groep tijdens de Tholenrit van 27 maart, zie het verslag: …..zonder noemenswaardige feiten kabbelde de rit voort richting Huis ten Halve voor een welverdiende koffie of een lekkere Leffe. Maar wat bleek later, er kan toch een nieuw feit aan de lange historie van de Bidon worden toegevoegd. Wat is er gebeurd? Op de Moerstraatseweg bleek onze kampioen van 2009, Pieter van Leijsen, te zijn beschoten door een stom iemand met een luchtbuks. In navolging van Haussler en Freire wordt er nu ook op de Bidon geschoten. Ik vraag me af, wat is dit voor iemand. Is hij gefrustreerd, misgunt hij ons onze fietstocht of is het balorigheid? Denk eens na wat de gevolgen zijn als zo’n kogeltje in je gezicht komt. In elk geval heeft Pieter aangifte gedaan bij de politie………

De tijdrit is al vroeg in het seizoen op 25 april en wordt verreden op het parcours van wijlen Cees Verstraten bij het Gastelsveer. Na een ritje vooraf om los te rijden, wagen zich 13 Bidonners aan de tocht van 17,5 km door de Dinteloordse polder. De snelste tijd is er weer voor Geert Otte, vóór Toon van den Broek op 21 sec en Nico van Est op 22 sec. Opvallend is ook de 7e stek van good-old Wim van Nijnatten  tussen al het jonge geweld.

De voorbereidingsritten in de Ardennen zijn vanaf 16 april om de twee weken gepland. Ze kennen een wisselende deelname van de Bidonners, resp. 5,12,7 en 13 man, aangevuld met enkele jonge gastrenners.

De weergoden zijn in een zeer gunstige stemming, geen enkele rit kent slecht weer of regen. Ook geen enkele lekke band, alleen een valpartijtje van René Schepers op de parking in La Roche, waardoor zijn voorwiel 6 spaken mist en hij direct is uitgeschakeld.

Gelukkig heeft Jann Hendrickx medelijden met hem en biedt na de pauze zijn voorwiel aan en kan René toch de tweede omloop meefietsen.

De lustrumweek wordt gevierd in de Vogezen. Uiteindelijk gaan er 18 man mee naar Plombières les Bains, de uitvalsbasis aan de zuidwest zijde van de Vogezen. Dit zijn Jack Broos, Jos Dierks, Gert-Jan Franken, Leo Hageman, Dick Jeras, Stevin Matthijsse, Nico Matthijssen, Werner van den Nobelen, Wim van Nijnatten, Fred van Ostaijen, Geert Otte, Hennie Roks, Wim Rommens, René Schepers, Kees Schijven, Jan Schrauwen, Toine Slabbekoorn en Pieter van Zeggeren. Secretaris Dick Jeras heeft in Plombières les Bains het hotel “le Gros Chêne” afgehuurd.

 

 

Eigenaar is de Nederlander Michel Snel, zelf een fanatiek fietser van Cyclosportiven. Zo won hij vorig jaar de “Marmotte”. Hij zal de routes uitzetten. Daarbij zal de bus volgen en worden er dagelijks bij toerbeurt chauffeurs aangewezen.

Op zondag 5 juni vertrekt de hele groep vanaf Huis ten Halve naar Frankrijk en na een vlot verlopen autorit arriveert ze bij het hotel. De verrassing is al gelijk, dat het hotel niet in het stadje ligt, maar een kleine 5 km verder. Een stevige klim met stukken van 10% leidt naar het hotel, dat op een heuvel ligt. En dit zal dagelijks de finale van de rit worden. Na het inchecken gaat ieder zich omkleden voor een ritje om los te rijden.

De route wordt aangegeven door hotel eigenaar Michel en na 35 km wordt afgesprint op de klim naar het hotel en heeft iedereen de ‘jetlag’ uit de benen gefietst.

Ook de volgende dagen zal Michel de groep begeleiden. Het verslag meldt hierover:

….. Michel is de eerste 3 dagen onze gids en zelf fanatiek fietser met ondermeer winst in “La Marmotte 2010”. Zijn tactiek is als volgt: hij gaat op kop rijden en maakt een praatje met degene, die naast hem rijdt. Als deze persoon vervolgens in de klim geen fut meer heeft om terug te praten kiest hij een nieuw slachtoffer. Verschil moet er zijn….

De tweede dag staat er een rondrit op het programma met een reeks pittige klimmen van zo’n 4 à 5 km. Fred vóór de middag en René daarna zijn de chauffeurs. Opvallend is dat voor de tweede dag op rij bij Jan Schrauwen de ketting breekt bij het begin van een klim.  Vervelend is, dat het al snel lichtjes gaat regenen, het is er ook nog koud bij. Maar aan het einde van de rit komt de zon er weer door en de pasta bij terugkomst wordt verorberd op een zonovergoten terras.

De derde dag begint onder een stralende zon. Hiervan wordt gebruik gemaakt om foto’s te maken van de heel groep. Voor vandaag is Leo Hageman de eerste chauffeur en fotograaf.  De route gaat richting de bekende Col de la Schlucht, maar daarvoor wacht nog de Col du Sapois, een mooie klim van 7 km. Dit is een goede opwarmer voor de fietsers.

Onder leiding van Michel en Werner wordt er stevig aan getrokken en de groep wordt al snel een lang lint. De klim naar de top van de Schlucht is 9 km, gaat gemakkelijker en is voor iedereen goed te verteren, het is een “loper”. De koffiestop op de top gaat niet door, het restaurant is gesloten. Daarom verder afdalen naar La Bresse, een mooie afdaling, ware het niet, dat er groot onderhoud bezig is en er erg veel gravel op de weg ligt. René heeft inmiddels het stuur van de volgauto overgenomen. Op de terugweg wordt de groep in tweeën gesplitst, de berggeiten beklimmen de steile Col du Chenaux, de rest gaat eromheen. Als laatste wordt de Col de la Croix des Monats beklommen. Boven het hotel had een heftige stortbui zijn lading gelost, zodat het natte wegdek ervoor zorgt, dat iedereen na afloop zijn fiets moet soppen en poetsen. Maar dit kan de pret van een geslaagde fietsdag niet drukken.

De vierde dag begint met regen en sommigen ervaren dat eerder als een weldaad, de benen zijn toch bij menig fietser al flink gepijnigd en een rustdag zou welkom zijn. Ware het niet, dat het toch droog wordt in de loop van de ochtend en om 11.00 uur kan worden vertrokken. Michel, de gids, heeft een parcours naar het noorden met vele korte klimmetjes richting Xertigny bedacht. Voor hem de manier om ‘blokjes te rijden”, dit als voorbereiding op de cyclo “les Trois Ballons” van komende zaterdag. In de groep wordt er door sommigen iets anders over gedacht. Onze voorzitter neemt de bus en heeft een echte rustdag. Uiteindelijk wordt het een mooie dag met zon en een route door een prachtig natuurgebied. De semi-rustdag levert toch nog 105 km op.

De vijfde dag wordt de dag van de echte klimmers. ’s Avonds tevoren heeft Dick uitleg gegeven. Michel is in voorbereiding op zijn cylo van zaterdag en gaat niet mee.

Er zal ‘en groupe’ worden gereden tot aan de lunchpauze.

Dan kan ieder de keuze maken of hij de route van 140 km over de Ballon de Servance (1.158 m)  en de klim naar de Planche des Belles Filles (985 m) gaat rijden, of de vlakkere route van 110 km voorlangs de cols. Nico start aan het stuur van de volgbus en wordt afgelost door Kees Schijven.

Uiteindelijk kiezen 6 man voor de korte route en 10 voor de klimroute. De extra klim naar de Planche des Belle Filles – erop en er weer af- wordt door 6 man aangevallen: Wim, Gert-Jan, Fred, Nico, Stevin en Dick.

De klim naar de Ballon de Servance is smal, steil en is meer dan 10 km. Daarboven is het koud en dreigt het te gaan regenen, zodat de regenjacks uit de bus van Kees welkom zijn.

De afdaling is ook smal en technisch met een slecht wegdek, maar met name Gert-Jan suist vlot naar beneden. Op het einde van de rit begint het echt te regenen, zodat de laatste stop wordt overgeslagen en de Leffe in het hotel wordt genuttigd na het douchen.

De vijfde en laatste dag gaat de route weer richting Xertigny over een gemakkelijker parcours. De route is prachtig, soms bossen, dan weer weidse uitzichten met riviertjes en meertjes. Het weer is verbeterd en voor het eerst deze week kunnen de broodjes op het terras worden genuttigd. Wim Rommens en Toine fungeren als chauffeur deze dag.

Na 90 km zit de trip erop. De mannen hebben er dan bijna 600 km op zitten en de benen hebben even behoefte aan rust. Er zijn maar enkele mechanische defecten geweest en geen valpartijen. Iedereen heeft zich op zijn manier en op zijn niveau kunnen uitleven. En dit moet ook zo, omdat de onderlinge verschillen in het klim werk pas echt naar voren komen. Wel had het weer zich wat meer van zijn goede kant kunnen laten zien, te koud en regelmatig nat. En dat is met name op de hogere cols minder prettig. Moe maar voldaan gaat iedereen op huis aan.

Het voorjaar kent prachtig zonnig en extreem droog weer, de zomer laat zich daarentegen van zijn slechtste kant zien. Enorm veel regen, wel gewenst door de boeren na het droge voorjaar, maar niet door de fietsers. En het is een koele zomer. Zo komt in de hele maand juli de temperatuur niet aan de 25º C. Er vallen een aantal ritten in het water, maar toch wordt er maar één afgelast. Als laatste nieuwe lid meldt zich aan Alwin van Loenhout,  bijna 16 jaren jong. Hierdoor daalt de gemiddelde leeftijd van de leden met bijna 1 jaar! Op 29 juli 2011 bereikt dan de club haar 40-jarig bestaan.

Als je de 40 jaar van de clubgeschiedenis overziet, is er enorm veel veranderd. Het is begonnen in 1971 met een samenraapsel van een aantal fanatieke fietsers, die een klein clubje oprichtten. Al snel groeide dit uit tot een club met meer dan 50 leden. Onder de bezielende leiding van Jan Nijssen, de eerste voorzitter, is het een stabiele vereniging geworden. Hij heeft de eerste 25 jaar de vereniging geleid en in die jaren ook 25 keer de Ronde van de Kroeven georganiseerd. Dit is al die jaren een grote bron van inkomsten geweest. Daarbij was decennia lang Cees Verstraten zijn hulp en klankbord.

De voorzittershamer werd in 1997 overgenomen door Christ Couwenbergs, in 2003 door Cees Verstraten en een jaar later door Pieter van Zeggeren. Er staat nu een stevige structuur, een nieuw lid weet wat hij kan verwachten en waar hij zich aan dient te houden.

In de jaren -90 daalde het ledental, maar vanaf de eeuwwisseling is dit weer op het oude niveau. Een drastische wijziging heeft de gemiddelde leeftijd van de leden ondergaan. Waar dit in 1987 de 40 jaar overschreed, is dat nu 53 jaar.

Op de jubileumdatum telt de club 53 leden, waarvan er 4 niet meer fietsen. Van de nog actieve leden zijn er 32 boven de 50 jaar, waarvan 14 al 60+ en 3 al 70+. Van de leden, die de club hebben opgericht zijn er nog 2 lid: erelid en oud-voorzitter Jan Nijssen is niet meer actief, Rum Jansen daarentegen nog wel. De echte senior binnen de club is Wim van Nijnatten, die in november a.s. de 75 jaar hoopt te bereiken.

In de loop der jaren is ook de benadering van het fietsen erg veranderd. In 1971 werden nog uitsluitend rondritten door West Brabant en Zeeland gereden met soms een trip naar Limburg en de Ardennen.

In 1980 ging een aantal Bidonners voor het eerst naar een klassieker, nl. Luik-Bastenaken- Luik. Dit onder leiding van Leo Notenboom en Leo Hageman. Later, in 1985 reden Leo Hageman, Rum Jansen en Ben Wesseling de eerste cyclosportive: de “Louison Bobet” over de col du Galibier en de col d’Isoard.

De jaren daarna gingen steeds meer Bidonners dit voorbeeld volgen in de “Marmotte”, de Dolomieten marathon en andere cyclosportiven. Ook steeds meer klassieker ritten werden gereden, zoals Milaan- San Remo, de Ronde van Vlaanderen en Parijs- Roubaix.

Er werd deelgenomen aan fietsvakantiereizen in het hooggebergte. Al met al heeft het fietsen voor een aantal leden een meer sportieve dan recreatieve benadering gekregen. Er moet serieus worden getraind om dit alles te realiseren. Ook het materiaal van fietsen en de kleding is in die 40 jaar enorm veranderd en verbeterd.

Van datgene, waar nu de gemiddelde Bidonner nu mee rond rijdt, hebben onze Tour-winnaars Jan Janssen en Joop Zoetemelk alleen maar kunnen dromen.

Toch is het nog steeds afzien op het kantje of op die helling. Toch is ook die moderne fiets, hoe licht en hoe mooi ook, nog steeds een martelwerktuig !

Ook de discussie over het tempo na afloop van een zware rit is niet veranderd. Als het moeilijk gaat en er wordt afgezien, ligt het probleem niet aan de wind, niet aan de fiets, niet aan de kou, de warmte of de regen, maar nog steeds bij dat mannetje dat op die fiets zit.

Wat in de loop der jaren wel duidelijk is veranderd, is de manier waarop de leden met de club en hun lidmaatschap omgaan. Waar in de beginjaren de hele meute na de rit aanreed bij het clubhuis Huis ten Halve om de rit te ‘evalueren’ bij een pint, is er nu slechts een klein groepje vaste klanten, dat nog behoefte heeft aan gezelligheid en sociale contacten na en naast het fietsen. Er zijn nu leden, die het clubhuis van binnen nauwelijks kennen en dat was in het verleden toch ondenkbaar.

Maar dit is inherent aan het beeld in de hele maatschappij, waar individualisme hoogtij viert. Toekomst is er nog zeker voor de club, als de woorden, die oud bestuurslid Bert Klijs bij zijn afscheid uitsprak, maar in de praktijk worden gebracht:  …..een kleine raadgeving wil ik hier achterlaten: wees als vereniging niet bang om te veranderen, ga met de tijd mee en speel in op de wensen van de leden…..

Terug naar het overzicht