2005 – 2008
Historie van RTC “De Bidon” – Deel 9 – 2005 – 2008
Het tijdbeeld van midden jaren 2000
In 2005 overlijdt paus Johannes Paulus II en wordt opgevolgd door Joseph Ratsinger ofwel Benedictus XVI. Dat jaar is er ook de enorme ramp in New Orleans in Amerika door het natuurgeweld van de orkaan Katrina. Een jaar later begint de Nederlandse missie in Uruzgan in Afganistan. Deze zal uiteindelijk 5 jaar duren. In het jaar 2007 wordt ABN AMRO verkocht en begint de financiële ellende, die een jaar later ontaardt in de kredietcrisis. Velen zijn hun IJslandse spaarcentjes kwijt bij het faillissement van de bank Icesave. De Nederlandse Bank moet ook hier banken ondersteuning geven. In Amerika gloort hoop door de verkiezing van Barack Obama bij de presidentsverkiezingen als opvolger van de erg impopulaire George Bush.
Op sportief vlak is er de 7e Touroverwinning van Lance Armstrong. Hij wordt in 2006 afgelost door zijn oud knecht Floyd Landis, die echter zijn overwinning moet inleveren wegens doping perikelen. Een jaar later is het weer mis met het wegsturen van gele trui drager Michael Rasmussen, die in gewonnen positie de Tour verlaat. Op de Olympische Spelen in Bejing wint Samual Sanchez de wegwedstrijd. Ook is er het begin van het schaatstijdperk Sven Kramer, die jaren achtereen oppermachtig alle toernooien wint. In 2007 is er een ongemeen spannende laatste dag in de voetbal competitie.
PSV haalt het met één doelpunt verschil vóór Ajax en AZ. Een jaar later zetten de Nederlandse Oranjeklanten heel Zwitserland op zijn kop vanwege drie fantastische wedstrijden op het EK. Helaas schieten de Russen van Guus Hiddink onze mannen daarna uit het toernooi.
Het materiaal
Opvallend aan het materiaal is in deze jaren, dat er steeds meer frames komen, die van het klassieke model afwijken. Rechte lijnen in buizen en vorken worden verlaten, allerhande kronkels zijn in. De vorm van de buizen is niet meer gewoon rond of ovaal. Ook de meest excentrieke kleurscharkeringen verschijnen. Naast het frame zijn steeds meer onderdelen van het ultralichte carbon. Dat dit ook nadelen heeft, ondervindt Bidonner Leo Hageman. Na slechts 300 m op een nieuw frame breekt de vork met een nare val tot gevolg. Ook in Parijs-Roubaix zien we een spectaculaire val van George Hincapie, die plots een los stuur in de handen heeft en daarom onderuit gaat. Het Bidonpeloton gaat met deze ontwikkelingen mee en een stalen frame wordt echt ‘retro’. Een andere noviteit, die zijn intrede doet is het GPS van Garmin, dat de gewone tellertjes gaat beconcurreren. Ook hier gaat De Bidon met zijn tijd mee. Specialist en freak op dit gebied is wel Rum Jansen.
Het jaar 2005 begint met een probleem: de sponsor Cees Hoogeveen stopt met de kleding sponsoring. Maar omdat er (nog) geen alternatief is, zal dit seizoen nog worden gereden in het rood-wit-blauw. Wel zal de ex-sponsor voorlopig tegen kostprijs kleding leveren. Tevens is er een bestuurswisseling. Willem van Balen beëindigt zijn bestuursfunctie, zodat het bestuur met vijf man verder gaat, te weten Pieter van Zeggeren, Kees Schijven, René Schepers, Jan van Noort en Geert Otte. De contributie blijft gehandhaafd op € 55.- en Renault blijft de bus beschikbaar stellen. Als nieuw lid meldt zich aan Wim Rommens, die wegens blessureleed overstapt van de atletiek naar het fietsen.
Hij zal zich met name als klimmer gaan manifesteren. Secretaris Kees Schijven zal een e-mail lijst van alle leden opmaken en voor elk lid beschikbaar stellen. Het clubblad verschijnt vanaf dit jaar nog in 7 edities.
Tijdens de jaarvergadering komt het verplicht dragen van de valhelm ter discussie. Dit vanwege het feit, dat bij ernstige valpartijen het bestuur hoofdelijk aansprakelijk zou kunnen worden gesteld voor letselschade als er geen helmplicht is bij clubritten. Om deze reden stelt het bestuur voor de helmplicht bij de Bidon met ingang van dit seizoen in te voeren. Het voorstel wordt met bijna algemene stemmen aangenomen. Toch blijkt niet iedereen hiervan te zijn doordrongen, omdat bij de eerste ritten en toch nog ‘helmloze ‘fietsers in het Bidonpeloton meerijden. Zij worden gecorrigeerd, doordat ze geen punten voor het klassement toegedeeld krijgen. En dat blijkt te helpen.
Geert Konings zit nog vol in zijn revalidatie. Dit gaat zeker in het begin moeizaam en er moet nogmaals een operatie aan te pas komen. Maar fanatiek en gedreven als hij is, werkt hij zelf ook hard aan zijn herstel. Hij laat de volgende nieuwjaarswens in het clubblad opnemen: Sportvrienden, bij deze wil ik jullie bedanken voor de belangstelling en de vele kaarten, bloemen, attenties en bezoek. Het was overweldigend ! Het was en is heel fijn om jullie vriendschap te voelen. Ook namens mijn vrouw, nogmaals bedankt. Met groeten en de beste wensen voor 2005 en vele veilige kilometers….. Een ander lid met fysiek ongemak is Kees Verstraten, die weer last heeft met een opspelende rug.
De eerste ritten kenmerken zich door lage temperaturen en veel wind, geen aangenaam fietsweer dus. En dit is te merken aan de lagere opkomst bij de voorjaarsritten. De tijdrit staat al vroeg in juni op het programma. Vanwege de regenachtige omstandigheden en de harde wind, is er een matige opkomst. Slechts 12 Bidonners wagen de solotrip door de polder bij het Gastelsveer. Geert Otte is veruit de snelste met bijna twee minuten voorsprong op René Schepers en Toon van den Broek.
De driedaagse is dit jaar uitgezet door Jan van Noort richting België, naar West Vlaanderen. Er zijn 15 fietsers en chauffeur Jac Vergouwen, die op vrijdag vertrekken richting Zeeland. Het is prachtig weer, maar wel erg warm. In Ossendrecht geeft een thermometer al vroeg 26º C aan. De route gaat door de polders van Zuid Beveland richting Vlissingen, waar de pont wordt genomen. Omdat deze alleen maar voor fietsers en voetgangers is, gaat de bus door de Westerschelde tunnel ( de pont bij Kruiningen is dan al uit de vaart). Eenmaal in het Belgische land doet de warmte en de dorst zich gevoelen. Voorrijder Jan van Noort heeft een leuk cafeetje in het Belgische land op het oog op ongeveer 50 km voorbij de pont.
Maar het duurt en duurt, … en het gemor in de groep neemt hand over hand toe. Een aantal malen wordt keihard geroepen: TERRRASS.. TERRRASS……Pas om half vier bereikt de groep het café ’t Hoekske in Stalhille, een gehucht bij Jabbeke. Omdat het op het terras inmiddels 33º C is geworden, moet de vochtvoorraad uitgebreid worden aangevuld. Het is al na vijven, als de groep aankomt in de Panne bij hotel Prinsenhof, na 186 kilometer. Nogmaals wordt op het terras de vochtvoorraad aangevuld met bier en cola. De dag eindigt met enkele onweersklappen, die ook ’s nachts soms te horen zijn, maar regenen doet het nauwelijks.
De tweede dag staat een route door West Vlaanderen op het programma. Hier liggen de bekende bulten van Gent-Wevelgem. Al bij de eerste klim blijkt, dat de dag van gisteren nog niet uit de benen is. Christ Couwenbergs ziet het op de Zwarte Berg niet meer zitten en stapt in de bus. Een eind verder moet de beruchte Kemmelberg worden bedwongen. Hier komt een aantal te voet naar boven op de kasseien strook van 20%. Daarna met de daver op het lijf over de kasseien naar beneden. Vervelend is, dat een aantal malen de weg is afgezet vanwege de rally “de 24 uur van Ieper”.
Maar na de eerste rustpauze is deze overlast voorbij. Via de Kluisberg,de Knokteberg en de Steenbeekdries gaat de route richting Brakel, naar hotel “De Moriaan”. Een hartelijke begroeting van Leo en Linda volgt, die door Christ Couwenbergs op zijn eigen wijze wordt ‘beantwoord’. Omdat het weer erg warm is geweest, gaat de ‘Hoegaarden’ en de ‘Graal’ er vlot in. Hierbij is het eerste rondje van de gastheer, hetgeen zeer wordt gewaardeerd.
De derde dag staat de terugweg naar Roosendaal op het programma. Maar eerst worden de fietsers nog verwend met een zeer uitbundig ontbijt en krijgen een uitgebreid lunchpakket mee met voldoende plat water. Het zal ook vandaag weer een hete dag worden. De route is nagenoeg identiek aan die van 2003 over de Muur van Geraardsbergen en de Bosberg. Frans Peeters heeft gisteren formidabel afgezien en kan geen heuvel meer zien. Daarom kiest hij voor een plaatsje naast chauffeur Jac. De eerste stop is in Denderwindeke, waar dezelfde ‘drankorgels’ als twee jaar eerder weer present zijn aan de toog! Met een omweg langs de oostzijde van Antwerpen bereikt de groep aan het einde van de middag Huis ten Halve. Daar wordt nog getoost op een prachtig weekend, waarbij chauffeur Jac en voorrijder Jan van Noort worden bedankt. Jan heeft de hele route van bijna 500 km op kop gereden.
De rit in Luxemburg in augustus is in een iets andere vorm gegoten. Rum Jansen en Jan Verbocht hebben vanuit de bekende camping in Lieler een route in twee lussen uitgezet, waarbij halfweg de koffiestop op de camping wordt gehouden, zodat de mindere klimmers na de eerste omloop kunnen beslissen of ze de tweede lus ook willen rijden. De eerste lus is richting België over 70 km met een stuk van de route van Luik-Bastenaken- Luik, daarna nog 50 km door Duitsland. En inderdaad, er zijn nu 19 deelnemers. Maar de eerste uitvaller wordt al bij het vertrek genoteerd. Eric Heeren wordt pas wakker als de rest Hasselt al gepasseerd is. Ook onderweg zijn er meerdere mannen met fysieke problemen. Wim van Nijnatten krijgt weer één van zijn mysterieuze vermoeidheidsaanvallen, maar kan na een uur wel op de fiets verder.
Serieus mis gaat het met Jan de Rooij: het verslag meldt: ….al na 3 km wacht een verrassing, als na de eerste steile afdaling er maar 3 man beneden komen. Er moet wat gebeurd zijn. Daar blijkt Jan de Rooij een buiteling in de berm te hebben gemaakt nadat zijn fiets was gaan zwabberen. Danig versuft zit hij in de bus, z’n trui onder het groen en de helm kapot. Hij vervolgt de rit in de bus en is een half uur later nog niet hersteld. Een eind verder wil hij weer gaan fietsen, maar laat na enige aandrang toch de fiets in de bus liggen. ’s Maandags blijkt in het ziekenhuis, dat hij een ingeklapte rechterlong heeft opgelopen en enkele dagen moet blijven…………
Ad Boeren krijgt op de laatste klim vóór de stop de rekening gepresenteerd van vele zware ‘shaggies’ en begint meer te piepen dan te ademen. Samen met Pieter Vrolijk houdt hij het op de camping voor gezien en laat de tweede lus aan de rest. Die omloop over Duits grondgebied is een stuk pittiger, voortdurend steil op en af. John Theunisse en Fred van Ostaijen klimmen het vlotst met kort daarachter Dick Jeras. Ook lichtgewicht Wim Rommens leren we kennen als een rasklimmer. Senior Frans Peeters laat hier zien, dat hij zich door niemand gek laat maken en komt overal in eigen tempo boven. De aankomst is na de zware klim vanaf Ouren. Daar strijden Fred en John om de eerste plaats, maar als Toon (60+) van den Broek hen begint op te jutten, schiet Fred abrupt in de kramp en is John eerst boven. Behalve Jan de Rooij heeft iedereen een voldaan gevoel na afloop. Na een eenvoudig maar goed diner, opgefleurd door een goed glas wijn, wordt de groep uitgezwaaid door beheerder Martin.
Tijdens de koppeltijdrit een week later blijkt de goede vorm van Fred van Ostaijen. Hij wordt verrassend winnaar met Ad van Agtmael. Het koppel John Theunisse/Werner v.d. Nobelen is 5 seconden trager, Toon v.d. Broek/Jan Verbocht worden met 9 seconden meer derde. Er doen 8 koppels mee. Weer een week later heeft Pieter van Zeggeren een prachtige puzzelrit uitgezet via de terassen bij vliegveld Seppe en het Gastelsveer. Tot frustratie van de organisator is de opkomst – ondanks het mooie weer – belabberd. Slecht 15 personen fietsen mee.
Het seizoen eindigt op de eerste zondag van oktober met de beslissingsrit voor het kampioenschap. Er zijn nog 4 kandidaten, waarbij Ad van Agtmael met de eer gaat strijken en clubkampioen wordt vóór René Schepers, Pieter Vrolijk en Geert Otte. Er zijn 30 ritten gereden over 2828 km. Wel is de opkomst een stuk lager dan het jaar tevoren, slechts 44% tegenover 52 %. In november wordt er een extra ledenvergadering gehouden. Dit om de perikelen rondom de kleding te bespreken met de leden. De kleding dient te worden vernieuwd en het bestuur wil een aantal modellen en kleuren presenteren. Tevens wordt uitleg gegeven over de geplande trip naar de Mont Ventoux van het volgende jaar. Deze trip wordt georganiseerd in het kader van het 35 jarig bestaan van de club. Door Jan Verbocht is een locatie gevonden en hij heeft er routes voor deze week uitgezet. De opzet van de week wordt door hem gepresenteerd.
Het jaar sluit af met een geweldige meevaller: klusbedrijf Fred van Ostaijen wil voor 3 jaar de kleding sponsoren. Tevens wordt autobedrijf Ruttchen uit Breda, de baas van secretaris Kees Schijven, bereid gevonden om als cosponsor mee te doen. Iedereen is hier hartstikke blij mee.
2006
De jaarvergadering van 2006 kent een zeer goede opkomst en de inbreng van de leden wordt door het bestuur als erg motiverend ervaren. Er wordt in samenspraak met de leden niet alleen het rittenprogramma in elkaar gestoken, maar tevens wordt bij elke rit zowel de voorrijder als ook de verslaggever vastgelegd. De contributie wordt aangepast naar € 57.50. Ook het clubblad krijgt een aanpassing in de vorm van een nieuw jasje, d.w.z. de kaft is aangepast aan de nieuwe clubkleren grijs-zwart-rood. Op bestuurlijk niveau is er een aanpassing, doordat Jan van Noort zijn functie ter beschikking stelt. Dick Jeras neemt de opengevallen plaats in. Als nieuwe leden worden Fons Broos en Joost Konings verwelkomd. Een probleem doet zich voor met de levering van de nieuwe clubkleding. Keer op keer, tot vier maal toe wordt de levering uitgesteld. Pas op zondag 11 juni kan deze worden uitgereikt.
De eerste rit op 5 maart dreigt te worden afgelast wegens te lage opkomst, maar het minimale aantal leden wordt net gehaald. Het is kil en buiig voorjaarsweer met de wind uit het noordwesten. Al snel klettert er hagel op de helmen en op de dijk bij het Gastelsveer raakt bij eenieder het linkeroog zowat dicht gesneeuwd. Jos Dierks, de koerskapitein besluit daar dan ook terug te draaien. De weken daarna is het wel droog, maar ook nog snijdend koud. Ook de laatste zondag van maart is het vuil en nat. Bovendien wordt de groep opgeschrikt door een val van Dick Jeras en Fred van Ostaijen op de schuin liggende overweg bij Kapellenbos. Het hele voorjaar is er een van veel regen en veel wind.
Voor de mannen, die zich hebben opgegeven voor de week naar de Mont Ventoux wordt er een drietal Ardennenritten vanuit Spa ingepland. Ook anderen kunnen hieraan deelnemen. De eerste rit kent een goede opkomst, de volgende twee beduidend minder. Ook wordt er nog een bijeenkomst gehouden voor de mannen, die naar de kale berg afreizen, dit om alle puntjes op de i te zetten. Tevens wordt iedere deelnemer aangeraden om zich te onderwerpen aan een sportkeuring. De meesten doen dit ook daadwerkelijk.
De tijdrit in de Dinteloordse polder is weer een prooi voor Geert Otte, vóór Nico van Est en John Theunisse. Het verschil tussen Geert en de anderen is kleiner dan vorig jaar, maar toch nog meer dan1 minuut. Zo vlak voor de trip naar Frankrijk staat een groot aantal mannen al wel op scherp.
Dan staat in juni de eerste grote trip uit de clubgeschiedenis gepland. Een week lang zal de groep verblijven in een hotel in Vaison la Romaine op 10 km van de voet van de kale berg. Jan Verbocht heeft in mei samen met zijn vrouw de omgeving verkend en de routes voorgereden. De berg zal worden benaderd als een mooie vrouw: eerst links er omheen, dan rechts er omheen, vervolgens benaderd van links opzij, dan van rechts opzij en tenslotte van voren ! Met andere woorden: de eerste en de tweede dag staan er routes op het programma van ruim 100 km, waarbij om de berg heen wordt gereden. De derde dag is er de klim vanuit Malaucène, de vierde dag vanuit Sault en tenslotte de vijfde dag de traditionele klim uit de Tour de France vanuit Bedoin.
Liefst 17 man nemen deel aan de reis. John Theunisse bevindt zich met zijn gezin op de camping aldaar, terwijl Toon v.d.Broek komt overwaaien vanuit zijn appartement in Port Barcarès. Leo Hageman en Rob Smits komen op eigen gelegenheid en sluiten de tweede dag aan bij de groep. De andere deelnemers zijn: Jos Dierks, Remco Dierks, Dick Jeras, Jos Oostvogels, Fred van Ostaijen, Geert Otte, Frans Peeters, Henny Roks, Kees Schijven, René Schepers, Jan Verbocht, Pieter Vrolijk, Pieter van Zeggeren.
Zo vertrekt de groep op zondagmorgen 18 juni al om 4.00 uur richting Frankrijk. De eerste overnachting is in het plaatsje Mornas, dit omdat het hotel in Vaison die zondag nog niet vrij is. Daar strijkt de groep na 1000 km rond 4 uur in de middag neer onder een verzengende zon. Na de kamerindeling wordt in de omgeving een kort ritje gemaakt om de jet-lag uit de benen te fietsen. Daarna is het prettig toeven onder de grote plantanen op het binnenplein van het hotel. De volgende ochtend vertrekt de colonne richting Vaison la Romaine, waar het hotel op een heuvel is gelegen met prachtig uitzicht op de omgeving en het oude Middeleeuwse stadje. Hier zijn Toon en John ook al aanwezig.
Na het inchecken gaat de groep op weg naar Malaucène en Bedoin. Daar worden de eerste kilometers in het bos van de Ventoux “uitgeprobeerd”, maar de route loopt verder door de schitterende Gorges de la Nesque, met zijn weidse uitzichten. Ook deze dag is de koperen ploert volop aanwezig, zodat een aantal malen een drinkstop wordt gehouden. In de volgbus is volop water aanwezig. Zo wordt elke ochtend zo’n 30 tot 35 liter water ingeslagen in de plaatselijke supermarkt. De tweede dag wordt in omgekeerde richting en over andere wegen rond de Mont Ventoux gereden. Op de derde dag is er een rondrit rond en door het voorgebergte de “Dentelles de Montmirail” met enkele hupkes, die sommigen al een col van eerste categorie noemen. Na de koffie in Malaucène wordt de berg voor de eerste keer opgereden via de noordzijde. De weersomstandigheden zijn niet geweldig, het is miezerig en op de top steenkoud en winderig. Een dag later is het weer prachtig en wordt de berg vanuit het oosten, vanuit Sault opgereden. Dit is de gemakkelijkste kant. Dit alles ter voorbereiding op de ultieme aanval van de berg via de bekende route vanuit Bedoin. De langzamere mannen starten eerder, de snellere 5 tot 15 minuten later. Dit om het verschil op de top niet te groot te laten zijn. Geert Otte gaat als een speer en is na 1 u 29 min boven. Het verschil met de laatste is bijna drie kwartier, maar iedereen komt boven, hoewel René Schepers even het idee heeft, dat hij voor de poort van de hel staat ! Eén en ander wordt op de foto vastgelegd door Pieter van Zeggeren, Pieter Vrolijk en Kees Schijven, die met de bus naar boven komen. ‘s Avonds bij het diner is het gezelligheid troef, waarbij vooral Henny Roks zich laat gelden. Ook wordt op één van de avonden de WK wedstrijd Nederland-Argentinië gevolgd in een lokaal café op het gezellige stadsplein. Een vlotte thuisreis sluit deze zeer geslaagde Franse fietsweek af. Alle 17 deelnemers hebben de bekende kale berg van zeer dichtbij kunnen bewonderen en kunnen voelen in hun benen, een unieke ervaring voor een aantal.
Enkele reacties:
René Schepers; in de beklimming vanuit Bedoin ben ik mezelf wel 6 keer tegengekomen. Ik zat er vanaf het begin doorheen en kwam er niet meer overheen. Ik was jaloers op de mannen in de volgbus, maar op wilskracht heb ik de top gehaald. De Mont Ventoux is wel heel erg steil, eigenlijk te steil voor mij.
Frans Peeters: voor iemand, die pas gaat fietsen, als een ander stopt en dan ook nog mee gaat naar de Mont Ventoux, dat is volgens wielerkenner Martin Ros “gekkenwerk”.Wat deze man echter vergeet, is dat er uitzonderingen zijn. De trip naar de kale berg was voor mij letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van mijn 3 jaar lidmaatschap van De Bidon
De rit naar de “Bockenreyder” wordt ontsierd door een valpartij bij Netersel. Het verslag zegt hierover: ….na 75 km plotseling op een recht stuk het gekletter van vallende fietsen. Wat blijkt, Toon Erkelens is tegen het achterwiel van zijn voorganger gereden en uit balans geraakt. In zijn val sleept hij Christ Couwenbergs en gastrenner Gerard Konings mee. Na het opmaken van de schade blijkt het mee te vallen. Toon is erg geschrokken en blijft even op de grond zitten. Na verzorging van zijn schaafwonden neemt hij plaats in de volgbus. Christ blijft laconiek onder het gebeuren, ondanks dat zijn knieën en ellebogen geschaafd zijn en zijn helm kapot is. Maar voor hem is het niet de eerste keer, dat hij tegen de grond gaat. Gerard heeft de minste problemen.
In het kader van het 35 jarig bestaan van de club is er een uitstap met de bus naar Maastricht, waarbij ook de partners mee gaan. Naast een stadswandeling is er ook gezorgd voor een rondvaart over de Maas richting Visé en na afloop een diner aan de Maaskade.
De koppeltijdrit op de Wallen is voor Jan van Noort/ Ad van Agtmael, vóór René Schepers/Geert Otte en John Theunisse/Werner van den Nobelen. Voor het kampioenschap komen nog vijf man in aanmerking, die de beslissingsrit gaan rijden: Jacques van der Heijden, Kees Schijven, Geert Otte, Frans Peeters en Jan Verbocht. Uiteindelijk is Jacques de gelukkige en wordt kampioen. Dit met een afwijking van zijn opgegeven tijd van maar 2 seconden, terwijl Geert Otte er 4 seconden naast zit. Het is een goed seizoen geweest met een opkomst van boven de 50% en geen enkele rit is afgelast.
De eerste clubactiviteit van het nieuwe seizoen 2007 is nog steeds de jaarvergadering in januari. Hier vindt een bestuurswisseling plaats. Kees Schijven stopt als bestuurslid na 10 jaar en wordt uitgeluid onder applaus voor bewezen diensten. Wel zal Kees dit jaar nog de redactie van het clubblad voor zijn rekening nemen. Er komt echt jong bloed in het bestuur in de persoon van Johan Sebregts. Als nieuw leden begroeten we Toine Slabbekoorn, Ron Bulkmans en Jack Broos, terwijl Wim van Nijnatten Jr. en Jos Vos bedanken als lid. Jos heeft het te druk met het verzorgen van de dames wielrensters in de buitenlandse ritten. En dit is voor hem een fantastische uitdaging. Ook wordt vastgelegd, dat een rit pas meetelt voor het klassement bij aanwezigheid van minimaal 10 leden. Dit jaar hebben we de beschikking over een bus van Stichting Groenhuysen, geregeld door Jan de Rooij. De Renault garage is immers gestopt met het uitlenen van de bus, dit omdat er niemand van de club daar nog werkzaam is.
Het voorjaar is zeker in april zeer warm en zonnig er is dan ook een zeer goede opkomst. Een vervelende valpartij vindt plaats eind mei tijdens de rit over de Pijlerdam. Op de terugweg in de polder bij Woensdrecht ligt een forse hobbel letterlijk in de weg. Pieter Vrolijk gaat hierop onderuit en sleurt Leo Hageman en Jos Dierks mee in zijn val. Leo belandt in het gras, maar Jos valt hard op het asfalt en blijkt zijn heup te hebben gebroken. Voor hem is het seizoen voorbij en een revalidatie van een volledige zomer volgt. De matig bezette koppeltijdrit (er doen maar 6 koppels mee) wordt gewonnen door het duo Geert Otte/John Theunisse vóór René Schepers/Nico van Est en Ad van Agtmael/Joost Konings
Na de weektrip naar de Mont Ventoux van vorig jaar is er dit jaar gekozen voor een meer bescheiden driedaagse. Deze vindt plaats vanuit Vianden in Luxemburg. Jan Verbocht heeft daar het hotel “Auberge du Chateau”geregeld bij Jean Nelissen (= niet de TV commentator !) en een drietal pittige ritten uitgezet. Er hebben zich 18 deelnemers aangemeld, maar Jos Dierks moet om eerder genoemde reden afzeggen. De deelnemers zijn: Fons Broos, Jack Broos, Remco Dierks, Leo Hageman, Dick Jeras, Pieter van Leijsen, Werner van den Nobelen, Jos Oostvogels, Fred van Ostaijen, Geert Otte, Henny Roks, Wim Rommens, Rob Smits, John Theunisse, Jan Verbocht, Pieter Vrolijk en Pieter van Zeggeren. Op vrijdag 8 juni wordt vertrokken en na een vlotte reis arriveert het gezelschap rond 10.00 uur in het hotel. Daar blijken ook twee profteams te overnachten, die deelnemen aan de Ronde van Luxemburg. Afgesproken is, dat de volgbus bij toerbeurt door één van de deelnemers wordt bestuurd en onderweg bij de stops wordt gewisseld. In de bus is voldoende water geregeld en ’s morgens wordt ook de boulangerie verlost van een groot aantal koeken. Onze voorzitter is de eerste chauffeur bij de eerste rit. Deze rit gaat in zuidelijke richting naar het Müllerthal onder een broeierig warme hemel. Onweer ligt op de loer en na de tweede stop vallen de eerste donderklappen boven Duitsland. De route is continue op en af met enkele stevige klimmen, met name die naar Beaufort doet aan een echte col denken. In het dorpje Larochette, prachtig gelegen tussen hoge rotswanden, wordt de middagstop gehouden.
Daar zijn de abrikozentaarten in de aanbieding bij de plaatselijke bakker. Jan koopt er drie en laat ze elk in 6 stukken snijden. Zo is de groep rap voorzien van gebak bij de koffie. Het laatste deel van de route gaat een klein stukje over Duits grondgebied, alvorens over de kasseien in Vianden het hotel te bereiken. De tweede dag begint met een zeer uitgebreid ontbijtbuffet, samen met de renners van de twee profploegen. Het is een stuk frisser dan de dag tevoren, hetgeen iedereen wel prettiger vindt. De eerste klim gaat naar de Mont St Nicolas met zijn stuwmeer, alvorens af te dalen vanaf Putscheid over een brede weg met een hellingsgraad van 17%. Langs de grensrivier de Our gaat het in noordelijke richting. Dan uit het dal omhoog richting Hosingen en Wiltz, waar de koffiestop is gepland. Enkele kilometers vóór de stop worden de fietsers onthaald op een knetterend onweer en worden de sluizen daarboven opengetrokken.
De koffiestop duurt tot de bui is overgetrokken. Daarna gaat de groep op weg, maar raakt al direct de volgbus kwijt. Enkele kilometers verder het volgende oponthoud: er moet voorrang worden verleend aan het peloton van de Ronde van Luxemburg, dat hier passeert. Omdat al vroeg in de middag het hotel wordt bereikt, heeft Jan een leuk toetje bedacht voor de “diehards”. Een extra lusje met nu de beklimming van de helling van Putscheid van 17 % over 3 km, een klim, die voor een aantal Bidonners onvergetelijk zal worden.
De derde dag gaat de route in westelijke richting rond het stuwmeer van Esch-sur-Sure, een schitterende omgeving. De route is aanvankelijk vlot lopend door de dalen. Pas op het einde zitten er enkele venijnige hellingen in het parcours. Hier wordt het peloton uiteengereten, maar er wordt op elke top gewacht. De afdaling van de Mont St Nicolas loopt als een speer en om 16.00 uur is de hele groep weer bij het hotel. Er zijn enkele kamers beschikbaar gehouden voor de bagage en om te douchen. Onder het genot van enkele biertjes voor de niet-chauffeurs wordt afscheid genomen van Jean Nelissen en zijn echtgenote, beide fanatieke wielerliefhebbers. Een heerlijk weekend in Luxemburg zit er op. Schitterende natuur, mooie en rustige wegen, prachtige klimmen voor wie van klimmen houdt en flitsende afdalingen voor wie van dalen houdt. Ruim 350 kilometer en ruim 15 uur op de fiets, alleen verstoord op de tweede dag door een kort maar heftig onweer.
Dit wordt op de terugreis nog eens stevig over gedaan. Op de autoweg richting Verviers moeten de auto’s zelfs langzaam gaan rijden vanwege de zeer zware regen. Na afloop wordt Jan bedankt voor de organisatie van dit weekend. En na berekening van alle kosten blijkt, dat iedere deelnemer € 30,- terugkrijgt. Daarom excuseert hij zich voor het feit, dat hij bij de koffiestops wellicht te krenterig is geweest. De rit van Jos Dierks naar Ouddorp wordt overgenomen door Geert Otte, die deze keer in omgekeerde richting rijdt en stopt bij de bekende “Heerenkeet”. Hier neemt Wim van Nijnatten de kans waar om een pond paling te kopen voor zijn vrouw. Zo komt die niet met lege handen thuis. Op het einde van de rit in de Boterstraat komt Jacques van der Heijden ten val, doordat hij te scherp op het kantje rijdt.
Het verslag meldt hierover: ……..Jacques vraagt Jan de Rooij hem voor behandeling van de schaafwonden direct naar de EHBO post van Geert Konings te brengen. Maar Jan Verbocht biedt hem een gratis behandeling aan op het Dierenhospitaal, inclusief injecties. Dit aanbod wordt door hem met een zuinige grijns afgeslagen ……
De tijdrit op de Wallen over 3 ronden wordt gewonnen door Geert Otte vóór Remco Dierks en Nico van Est. Opvallend veel deelnemers deze keer, nl 15 man. Ook opvallend snel is Jos Dierks weer op de been, op de fiets wel te verstaan. Hij staat exact 3 maanden na zijn val met heupfractuur weer aan het vertrek. En op 30 september rijdt hij al weer zijn rit voor. De beslissingsrit voor het clubkampioenschap gaat tussen vier man: vaste klant Wim van Nijnatten, Geert Otte, John Theunisse en Pieter van Leijsen. Het is John, die voor de tweede maal het kampioenschap binnenhaalt. Het seizoen wordt afgesloten na 32 ritten en 3115 kilometer. Er zijn twee ritten afgelast.
Na het seizoen zijn er de twee afsluitende evenementen: in oktober een etentje bij Eethuis Rommens in Essen en in december de bekende biljartavond. Toch eindigt het jaar nog slecht voor Jan de Rooij. Op de laatste zondag van het jaar tijdens de rit over de Oesterdam schuift hij onderuit bij de Wouwse Tol en breekt zijn heup. Ook voor hem is het komende seizoen al half voorbij, een lange revalidatie volgt.
Voor het seizoen 2008 begint zijn er 3 belangrijke veranderingen. In de eerste plaats verlaat Johan Sebregts na één jaar het bestuur alweer. In zijn plaats komt Jan de Rooij de gelederen versterken, zodat het bestuur uit 5 personen blijft bestaan. Hij wordt bij acclamatie aangenomen. In de tweede plaats beëindigt Kees Schijven- zoals een jaar eerder al aangekondigd- zijn redacteurschap van het clubblad. Dit wordt binnen het bestuur overgenomen door Jan de Rooij. In de derde plaats kan de club ’s zondags niet meer beschikken over een bus van Groenhuysen. De eerste ritten worden dan ook verreden zonder volgbus. Maar al snel weet Pieter van Leijsen bij Wim Verhoeven, de eigenaar van de BMW garage, gedaan te krijgen, dat we op zondag over zijn servicebusje kunnen beschikken. Wel wordt speciaal aandacht gevraagd voor het terugbezorgen van de reserve wielen na lekrijden. Eén en ander is soms onderhevig aan slordigheid. Ook zijn er weer wijzigingen in het ledenbestand: Ad Boeren en Jacques van der Heijden bedanken als lid, in de loop van het jaar gevolgd door Ron Bulkmans Johan Sebregts, Fons Broos, Joost Konings en Louis Vissenberg. Voor de laatste wordt het toch te zwaar. Stevin Matthijsse komt als nieuw lid de gelederen versterken, in de loop van de zomer gevolgd door ex-lid Willem van Balen, Jan Schrauwen met schoonzoon Gert-Jan Franken en Marco Hellendoorn.
Anders dan het jaar tevoren worden de eerste ritten geteisterd door bar slecht weer. In maart zijn er 5 ritten, waarvan er 3 worden afgelast. En op 30 maart komt de hele groep zeiknat en vuil thuis. Onder normale omstandigheden zou deze rit ook zijn afgelast, maar de voorgaande drie weken is er niet gefietst, daarom toch maar proberen. In maart is er een uitstap gepland naar het Wielermuseum van de Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde. Helaas komen er maar drie man opdagen. Tijdens het ritje voorafgaand aan de koppeltijdrit op 4 mei zien we Jan de Rooij voor het eerst na zijn val weer in het Bidon peloton verschijnen. De koppeltijdrit wordt verrassend gewonnen door Henny Roks en Toine Slabbekoorn, gevolgd door Ad van Agtmael/Geert Otte en Toon v.d. Broek/Wim van Nijnatten. Dit jaar is de driedaagse georganiseerd vanuit Vielsalm in de Ardennen. Hieraan nemen 19 Bidonners deel.
Jack Broos heeft zich op het laatste moment geblesseerd moeten afmelden na een val op zijn werk. In het weekend van 6 tot 8 juni is hotel “Villa des Effats” afgehuurd. Het begint vol goede moed, maar al bij het vertrek gaat het mis, zie het verslag: ……vol goede moed staan de deelnemers te wachten bij het vertrek, ze missen nog iemand. Daar komt een Corsa het terrein opscheuren, daar is Eric Heeren. “Eric, waar is je fiets ? O jee, vergeten, ik ben zo weer terug”. Gelaten wordt zo 20 minuten gewacht tot hij terug is. We kunnen op weg en dat verloopt vlot. Tenminste tot Luik. Daar zijn we plotseling de bus van Verhoeven met Pieter van Leijsen en Geert Otte kwijt. Hij staat met een vastgelopen motor langs de weg en monteur Werner van den Nobelen krijgt hem ook niet meer aan de praat. Pieter en Geert gaan één en ander regelen via de hulpdiensten en weten een reservebus te regelen. Dat duurt wel de hele dag. Pas als de hele groep bij het diner al aan het toetje toe is komen de mannen aanrijden. De rest van de groep heeft er dan al een eerste rit van 100 km door de Ardennen opzitten…..
Op de tweede dag is het ’s morgens regenachtig. En dan is er discussie, rijden we wel of rijden we niet. Uiteindelijk gaan 13 man onder leiding van Geert Otte en René Schepers op weg, de overige 6 man rijden tegen de middag in omgekeerde richting naar La Roche. Daar vindt de hergroepering plaats op het terras. Het is daar een herrie van jewelste, er is dat weekend een treffen van een Harley Davidson club. Bij het vertrek van het terras missen we weer één man, jawel, weer Eric. Hij is alvast gaan losrijden en we zien hem pas terug bij het hotel in Vielsalm. De derde dag worden enkele pittige Ardennen pukkels beklommen: de cote de Wanne, cote de Amermont met 20%, de cote du Rosier en de Haute Vecque. In Remouchamps is de koffiestop en daarna loopt het een stuk gemakkelijker. De driedaagse is goed verlopen ondanks het matige weer.
Het grootste ongemak was één lekke band en de motorpech van het volgbusje. Het hotel was simpel, maar voor ons doel prima: goed eten en een goed bed. Eind juni staat de rit naar “De Bockereyder” op de agenda. In een bocht in de buurt van Chaam schuift nieuwkomer Stevin Matthijsse onderuit in een bocht. Het behang is er een beetje af, ofwel, hij heeft enkele schaafwonden. Maar na een 20-tal kilometer in de volgbus te hebben gezeten, kan hij op de fiets verder. Vermeldenswaard is, dat bij de Bockereyder op ‘De Plee’ door Christ Couwenbergs wordt ontdekt, dat daar een nestje zit met 3 zwaluwen!! Een paar weken later gaat het mis met Kees Schijven, die in de buurt van Steenbergen plotseling drie hondjes voor de wielen krijgt. De hondjes zijn volgens de eigenaresse erg stout van het erf gelopen, maar Kees glijdt over het asfalt. Gelukkig wordt alles correct geregeld. Nieuw is ook de pleisterplaats “in de Put “ bij Nelleke in Moerdijk, ontdekt door Jos Dierks. Hier zal de komende jaren nog vaak worden gestopt.
Op de jaarvergadering is deelname aan Luik.- Bastenaken –.Luik op de agenda gezet. Er steken 12 armen de lucht in. Maar uiteindelijk staan er op de tweede zaterdag van augustus maar 5 man in Luik klaar om zich te wagen aan de 230 km lange tocht. Dit zijn Dick Jeras, Geert Otte Henny Roks, Toine Slabbekoorn en Jan Verbocht, die voor de 12e keer op rij deze tocht rijdt. Het is deze dag ideaal fietsweer. Dick is de bergkoning in onze groep, Henny doet hier jeugdherinneringen op, hij reed lang geleden deze tocht al eens. Voor Toine en Geert is het de eerste keer. Toine ondervindt, hoe een finale na meer dan 200 km aanvoelt, terwijl Geert een bar slechte dag heeft , een “jour sans” zoals ze in het Frans zeggen. Maar toch haalt hij op wilskracht de meet. Een week later wordt de Ardennenrit vanuit Purnode gereden met slechts 6 Bidonners. Maar Geert is wel van de partij ! De tijdrit wordt door slechts 8 Bidonners betwist op de Wallen.
Hier is Geert Otte wel de snelste, vóór de machtsmensen Toine Slabbekoorn en Marco Hellendoorn. De rit van 7 september past precies in dit seizoen. Op de buienradar ’s morgens vele vlekken en in de polder bij Dinteloord veel regen, veel plassen en veel wind. Bij de koffiestop in Steenbergen – hotel Aerden- wordt zelfs de terrasverwarming ontstoken onder de luifel. Hier merkt Wim Rommens, dat ook een luifel kan lekken en hij moet vluchten naar een drogere plek. Uiteindelijk eindigt dit kille en natte seizoen met maar liefst 6 afgelastingen, nooit eerder vertoond. Hoezo opwarming van de aarde ?
Door de slechte weersomstandigheden laat ook de opkomst te wensen over. Aan het einde van het seizoen zijn er daardoor maar twee kandidaten voor het kampioenschap: Pieter van Leijsen en Geert Otte. Het is Pieter, die de hoogste eer opeist en kampioen 2008 wordt. Er zijn dit jaar 27 ritten verreden over slechts 2803 km. Het etentje in november bij “Auberge den Haard” in Bosschenhoofd kent ook een iets mindere opkomst dan normaal. Zo eindigt wat je zou kunnen noemen een ‘kwakkelseizoen’. Vele afgelastingen (6x), een matige opkomst bij de competitieritten, een gewoon slechte opkomst bij de overige activiteiten, zoals de uitstapjes naar Oudenaarde en de Ardennen. De clubuitstap in september gaat wegens gebrek aan belangstelling zelfs helemaal niet door.
Aan het einde van het jaar telt de vereniging 46 actieve en 4 niet-actieve leden. De gemiddelde leeftijd van de actieve leden is dan net onder de 50, n.l. 49.4 jaar.